One last tear?

Hoofdstuk 5

Moe strompel in mijn bed uit en loop naar de spiegel om mijn warrige, bruine haren te kammen. Ik knoop ze in een knotje net niet boven op mijn hoofd. Ik trek mijn nieuwe witte buiktopje aan en mijn zwarte gaten broek, die letterlijk helemaal ondergaten zit. Terwijl ik naar beneden loop roep ik naar mijn moeder: "mam ik ga naar school! Heb me verslapen!" Ik hoor een slaperige stem die terug zegt: "is goed, schat"
-
Terwijl ik de school binnen loop zie ik het groepje jongens weer, ze kijken anders. Blijer en vriendelijker.
"Hee, jade sorry van.. je weet wel..het spijt ons echt!" Zeggen de jongens.
Ik kijk verbaasd.
"Ehm.. nee is niet erg, ik snap het"
"Je bent nice " zeggen ze met een grijnsje.
"Niet zo slijmen he" zeg ik.
Ik voel me zo gelukkig! Ze doen aardig! En vinden me 'nice'.
Na een tijdje praten lopen ik met hun en Michel naar de les, mijn vrienden. En ik hoop dat dat zo blijft!
Als snel ontmoet ik nieuwe meiden. En is mijn leven zowat. Perfect. Geen gepest, gezeur, onvoldoendes, ongezellige sweer, mensen die je omlaag halen.
Ik weet het zeker.
Dit is de beste bladzijde van het boek.
:)