Mini Verhaaltjes die Mijn Hoofd uit Poefen

Mijn uitvlucht

Hijgend ren ik door.

Mijn benen zijn helemaal verzuurd.

Mijn oren suizen en het enige geluid dat ik nog hoor is de keiharde sirene.

Mijn hoofd bonkt bij elke stap terwijl de woorden "ren"en "adem" als een soort mantra worden herhaalt.

Ren. Adem. Ren. Adem. Ren. Struikel.

Met een bonk val ik op de grond.

Voor een paar seconden blijf ik verdoofd liggen.

Wat ben ik aan het doen? Waar ben ik mee bezig?

Ren? Adem?

Ik probeer weer op te  gaan staan.

Shit! 

Mijn benen.

Ze doen het niet meer.

Ze hebben het opgegeven.

De sirene blijft keihard door loeien.

Ergens in de verte hoor ik vaag iemand roepen.

Zijn zij het?

Mijn naam.

De persoon roept mijn naam.

Plotseling voel ik een hand op mijn schouder.

'Kom op! Niet opgeven! Je bent er bijna!'

Het enige antwoord dat ik kan geven is gehijg.

Mijn keel doet pijn en mijn mond is droog.

'Je wilt niet terug naar daar.'

Ik kijk omhoog.

Donker bruine ogen.

Bijna zwart.

Ze reikt haar hand naar me uit.

Mijn hand pakt trillend de hare.

Langzaam kom ik omhoog.

Alles doet pijn.

Eventjes wordt alles zwart voor mijn ogen en bijna neemt de misselijkheid het over.

Dan sta ik.

Nog steeds brult de sirene.

Ik merk dat het zachtjes begint te regenen.

We beginnen te rennen.

Eerst langzaam maar dan steeds sneller.

Ren. Adem. Ren. Adem. Ren. Adem.

Mijn haar wordt nat en de regen vermengd met het zweet op mijn huid.

Ik til mijn hoofd op.

Ik ga naar een betere plek.

Mijn uitvlucht.