Rosie

No excuses

<<Τι ώρα είναι Ρόζα;>>την ρώτησε. Η φωνή του ήταν φαινομενικά ήρεμη,αλλά η Ρόουζ μπορούσε να διακρίνει τον έντονο εκνευρισμό που κρυβόταν καλά από πίσω. Ταλαντεύτηκε λίγο στη θέση μετατοπίζοντας το βάρος της από το ένα πόδι στο άλλο και κοίταξε το κινητό της.

<<Δύο και μισή>>απάντησε διστακτικά

Ο Ντέιβον έπιασε το πηγούνι της ανάμεσα στον αντίχειρα και το δείκτη του κάνοντάς την να πονέσει και έφερε τα βλέμματά τους στην ίδια ευθεία.<<Τι ώρα σου είπα να είσαι εδώ Ρόζα;>> τόνισε πιο αυστηρά το όνομά της διατηρώντας την ήπια στάση του,αλλά σφίγγοντας δυνατά του πηγούνι της Ρόουζ.

<<Δώδεκα και μισή.>>η φωνή της Ρόουζ βγήκε ένας ψίθυρος και το πρόσωπό της συσπάστηκε.

Τα χείλη του έγιναν μια λεπτή γραμμή <<Και που ήσουν αυτές τις γαμημένες δύο ώρες Ρόζα;>>της φώναξε δυνατά και την τρόμαξε. Τα μάτια του είχαν μετατραπεί σε μία φουρτουνιασμένη θάλασσα και γυάλιζαν κάτω από το εξωτερικό φως.

Η Ρόουζ ήθελε να ανοίξει η γη να την καταπιεί.<<Δε μου έδωσες απάντηση στο τηλέφωνο. Ήμουν για φαγητό.>>του απάντησε αδύναμα.

Ήθελε τόσο έντονα να υψώσει το ανάστημά της,αλλά ήταν λες και η δύναμή της είχε θαφτεί στα έγκατα των σωθικών της και όσο και αν προσπαθούσε δεν την ανακάλυπτε.

<<Είπα κάτι χθες;>>Η Ρόουζ έσκυψε το κεφάλι της. <<Όταν σου μιλάω θα με κοιτάς γαμώτο!>>σήκωσε το βλέμμα της δειλά <<Είπα κάτι χθες;>>επανέλαβε φωνάζοντάς της ακόμα.

Η Ρόουζ ένευσε καταφατικά

<<Μίλα!>>τη διέταξε. Το πρόσωπό του ήταν πολύ κοντά στο δικό της και η Ρόουζ διέκρινε καθαρά τους σπασμούς του και της φλέβες του λαιμού του να φουσκώνουν όταν της φώναζε.

<<Ναι.>>είπε σχεδόν ψιθυριστά.

<<Και εσύ τι έκανες;>>

Η Ρόουζ ένιωθε λες και κάτι είχε φράξει το λαιμό της και δε μπορούσε να σταυρώσει κουβέντα.

<<Εγώ...>>ξεκίνησε με σχεδόν τσιριχτή φωνή.

Μα τι στο καλό; σκέφτηκε η Ρόουζ. Που είναι ο παλιός καλός της εαυτός; Έσμιξε τα φρύδια της αποφασιστικά και καθάρισε το λαιμό της <<Εγώ σε αγνόησα.>>είπε με θράσος και δυναμισμό κοιτώντας τον κατευθείαν στα μάτια.

Εκείνος χαμογέλασε.

Αυτή η παράξενη αντίδρασή του,για κάποιον λόγο ανησύχησε πολύ τη Ρόουζ,γιατί δε μπορούσε να προβλέψει τι θα επακολουθούσε.