SAHİP

9 - ''KORKU''

İtiraf edemesemde, karanlıktan ölesiye korkardım.

Şimdi, bu küçük odada ve bana eski yatağımı hatırlatan küçük yatakta büzülmüş yatarken kendimi düşünmemeye zorladığım şeye gülmemek elde değildi. Daha büyük sorunlarım olduğu bir gerçekti. Oysa, ben sadece eski günlerdeki gibi eski problemlerimden birini düşünmek istiyordum.

Annemin yanına gitsem mi?

Uyumuş mudur?

Koridordan nasıl geçeceğim?

18 yaşında bir genç kız için gülünç sayılabilirdi. Umurumda değildi.

Düşüncelerim yan odada uyuyan Burağa kayınca istemsizce gülümsedim. İyi bir insandı, Rüzgar'ın aksine kesinlikle iyi bir insandı. Tüm gece ona aslında kim olduğumu anlatmıştım, hatta bir fahişe olmasına rağmen annem ile anlattığım keyifli hikayeleri dinlemiş, gereken yerlerde gülmüştü. 

Biriyle konuşmayalı ne kadar olmuştu?

Yani, gerçekten konuşmayalı. İçimde patlamak üzere olan duygu ve düşünceleri birine anlatmayalı? Çok uzun bir zaman var sayıyorum..

Gözlerim uykuya dalmak için yalvarırken, düşüncelerim beni esir almış gibiydi. Gözlerimi seçerek daha fazla direnmedim uykuya, gözlerim yavaşça kapanırken uykunun şefkatli ellerine çekildiğimi hissettim..

**

''Irmak.'' tatlı bir dokunuşla uyandırılmak. Ah, bu da uzun süredir yaşamadığım bir deneyimdi.

İsteksizce gözlerimi araladım. Burak elinde bir tepsiyle tepemde dikiliyordu ve bu bana istemsizce Rüzgar'ı hatırlatsa da aldırmadım. Düşüncelerimi ondan uzaklaştırıp, gülümsemeye çalıştım.

''Günaydın.'' dedi yarım ağız gülümseyerek. Tepsiyi yatağın ucuna yerleştirirken, eğer sonsuza kadar Rüzgar'ın esiri olacaksam bare burada kalayım diye düşünmeden edemedim. Hemen sonra iç sesim bana bağırsa da şuan onu dinlemek istemediğimi fark ettim. 

''Günaydın.'' dedim bende. 

''Ne sevdiğini bilmiyorum ama birşeyler hazırladım işte.'' bunun üzerine tepsiye yan gözle baktım. Yumurta kokusu tüm odayı doldurmuştu ve bir yumurta sever olmasamda çok güzel gözüktüklerini fark ettim. Hem, sürekli sandviç yemekten iyiydi. ''Birazdan Rüzgar gelecek, birşeyler yemek istersin diye düşündüm.''

Ah. 

Bir hüzün tüm bedenimi sararken kendimi gülümsemeye zorladım. Tükenmek bikmeyen soru işaretleri kafamın içinde fink atarken yumurtadan bir çatal aldım ve elimi sıcak çaya uzattım.

''Ben..'' dedim ne diyeceğimi bilemeyerek. ''Cidden, herşey için teşekkür ederim. Kimse daha önce benim için böyle birşey yapmamıştı.'' 

''Teşekkür etmene gerek yok.'' kırgın bir gülümseme kendisini gösterdi. ''Rüzgar'ın üzerine çok gitme, onu kızdıracak şeyler söyleme. O zaman sana kötü davranmaz.''

''Umurumda değil'' omuz silktim. Öyleydi, umurumda değildi. İstediğini yapabilirdi, başıma daha kötü ne gelebilirdi ki?

''Oo, senle işimiz var kızım.'' koluma yavaşça vururken bu hareketi içimde birşeylerin oynamasına neden olmuştu. Çok samimiydi ve kesinlikle bana yaşattığı mutluluğu özleyecektim.