"ေျခက်င္ပဲတက္ရေအာင္ ထြဋ္ထြဋ္ရာ။"
"မတက္ပါဘူး။"
"ဒီမွာကအၾကာၾကီးေစာင့္ရမွာကြ။"
ေျခက်င္တက္မည့္ လူတန္းက ပိုနည္းသလိုျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ရွိဳင္းထြဋ္ကိုသိမ္းသြင္းၾကည့္ေသာ္လည္း မေအာင္ျမင္။ ဒီကိုေရာက္ကတည္းက ေနရာတကာ ေခၽြတာေရးလိုက္လုပ္ေနေသာ ရွိဳင္းထြဋ္မွာ အခု ဓါတ္ေလွကားႏွင့္တက္ဖို႔အတြက္ ေစ်းပိုေပးရတာကိုေတာ့ အသံတိတ္ေနသည္။
"ဟိုဘက္မွာလည္း အတူတူပဲ။"
"လူပိုနည္းတယ္။"
"မင္းဘာသာမင္းသြားတက္။ ေလွကားထစ္ေပါင္းက ၁၇၀၀ ေလာက္ရွိတယ္ေဟ့ေကာင္။"
ဓါတ္ေလွကားႏွင့္ တက္ရမည္ဆိုလ်ွင္ ေျခေညာင္းခံေစာင့္ဖို႔လည္း ရွိဳင္းထြဋ္ ၀န္မေလးသည္မွာ ေသခ်ာသည္ျဖစ္၍ သူ ဘာမွမေျပာေတာ့။ ေစာင့္ရသည္မွာၾကာေသာ္လည္း ေမ်ွာ္စင္ၾကီးကို အနီးကပ္ျမင္ရသည္မွာ အံ့ၾသရင္ခုန္စရာ ေကာင္းပါသည္။ မိုးေကာင္းကင္ကို ေျဖာင့္တန္းစြာ လက္ကမ္းေနဟန္ ျမင့္မားလွသည့္ ေမ်ွာ္စင္နားေရာက္ေလ လက္ဖ်ားေတြေအးကာ ရင္ေတြခုန္လာေစသလို အေပ်ာ္လွိုင္းမ်ားျဖင့္ ကိုယ္ခႏၶာထဲမွ ေသြးစီးေၾကာင္းမ်ားက ပူေႏြးလာေစသည္။ ေကြးေကာက္ေသာ သံပန္းမ်ား၊ ရွဳပ္ေထြးေပြလိမ္ေနေသာ မ်ဥ္းေျဖာင့္ မ်ဥ္းေကာက္ သံေခ်ာင္းမ်ားစြာျဖင့္ ဖြဲ႔စည္းထားသည့္ ေမ်ွာ္စင္ၾကီးေအာက္မွာ သူတို႔သည္ ဘာမွမဟုတ္သည့္ ပုရြက္ဆိတ္ငယ္ေလးမ်ားလို။
တကယ္တမ္းက်ေတာ့လည္း သူတို႔အားလံုး ပုရြက္ဆိတ္တန္းလို ရွည္လ်ားလွသည့္ လူတန္းၾကီးျဖစ္လို႔ေနသည္။ ထို႔အျပင္ လက္မွတ္၀ယ္ဖို႔ေကာင္တာေရွ႕ေရာက္သည္အထိ ခရုေကာင္မ်ားေရြ႕သလို ေျခလွမ္းေရႊ႕ရရံုတမယ္ ေရြ႕လ်ားေနရသည္။
အခ်ိန္အၾကာၾကီးေစာင့္ရမည္လားဟု တာ၀န္ရွိသူမ်ားကို အျပစ္ေျပာခ်င္၍လည္းမရ။ တက္ရသည့္ ဓါတ္ေလွကားမွာ တစ္ခါဆိုလ်ွင္ လူအေယာက္ ႏွစ္ဆယ္ေလာက္သာဆံ့သည္။ ဒုတိယထပ္အထိ တက္ျပီး ျပန္ဆင္းကာ အေခါက္ေခါက္အခါခါ တစ္သုတ္ျပီးတစ္သုတ္ ေခၚရျခင္းျဖစ္သည္ေလ။ ဒုတိယထပ္ေရာက္လ်ွင္ေတာင္ လမ္းတစ္၀က္သာေရာက္ေသးသည္ဟု ေျပာ၍ရသည္။ ေမ်ွာ္စင္ထိပ္ဆံုးေရာက္သည္အထိ ေနာက္ထပ္ဓါတ္ေလွကားတစ္ခုကို တန္းစီရျပန္သည္။
YOU ARE READING
ဆူး
Romance(Unicode & Zawgyi) သူက ကျွန်တော့်ရဲ့ နှလုံးသားမှာ စိုက်ဝင်နေတဲ့.....ဆူး.....။
Part 48
Start from the beginning
