Verloren

Hoofdstuk 5

Het was de jongen! De jongen die op mijn favoriete plekje zat. 'Ken ik jou niet ergens van?' vraagt hij niewsgierig. Van angst kan ik niets zeggen. Daarom knik ik maar. 'Oh ja, jij bent dat meisje dat viel, niet?' Oke, hij was het dus niet vergeten. Blozend kijk ik hem aan. Totdat ik besef dat ik nog steeds vast zit aan de bedleuning. Het touw snijd hard in mijn polsen. Ik voel dat er tranen opkomen. Al vlug heeft de jongen het ook door en maakt voorzichtig het touw los van mijn polsen. 'Hoe heet je trouwens?' 'Laura.' zeg ik met een trilling in mijn stem. 'Mooie naam, ik heet Vince, gewoon Vince.' zegt hij met zo'n sexy stem. Glimlachend kijk ik hem aan en hij glimlacht terug. Dat gevoel dat hij me geeft voelt nu al zo vertrouwd. Ik ging helemaal op in het moment, totdat ik opeens bedacht dat ik weg moet.

'Sorry Vince, maar ik kan niet langer blijven. Ik moet verder op zoek naar mijn zusje.'

Er gaat een schok door mijn lichaam. Nooit heb ik een hele zin uitgesproken tegen een vreemde. Dit voelt goed. Het lijkt alsof mijn angst afneemt. Ik kijk terug naar Vince. Teleurgesteld staart hij naar zijn schoenen.

'Wil je anders met me mee? Dan voel ik me niet zo alleen..' Wacht wat? Hoe kan dat? Altijd heb ik het fijn gevonden om alleen te zijn en nu vraag ik uit het niets iemand waarvan ik enkel de naam van weet mee om me te helpen zoeken naar Esmee. Misschien omdat ik mijn zusje terug wil..

Langzaam komt zijn hoofd terug omhoog. Zijn helderblauwe ogen vinden mijn groene ogen. 'Wil je dat?' vraagt hij. ' Ja tuurlijk! Kom dan gaan we!' roep ik enthousiast. 'Laura, kijk eens naar buiten..' Ik kijk door het kleine stoffige raam en kom tot de conclusie dat het al nacht is.

'We kunnen hier slapen en dan vertrekken we morgen vroeg.' zegt hij.

'Maar er staat maar één bed.'

'Bang om naast me te liggen?' en hij grijnst.

'Nee, zolang jij aan jou kant blijft.'

Voorzichtig ga ik op het bed liggen terwijl Vince een deken pakt. Hij gaat ook liggen en gooit het deken over ons heen. Pas op dat moment had ik door hoe uitgeput ik ben. Dat komt er van als je werd geschopt, uren hebt gelopen en tot slot vastgebonden werd aan een bedleuning. Langzaam vallen mijn ogen dicht.

Er gaat een trilling door mijn lichaam doordat Vince zijn arm om mijn middel heeft geslagen. Hij houdt zich dus niet aan mijn regel. Maar toch vind ik het niet zo erg. En ik val in slaap.

Morgen was er weer een dag. Een dag waar we waarschijnlijk onze energie voor nodig zullen hebben.