Her Eyes #Wattys2018 Winner

Chapter 44

"I already saw what's coming for Reed, I hope the very worst will be the time I'll find her blind." Mahigpit ang hawak ko sa mga sulat na nakatiklop. "Give these to her," tinignan ko nang mabuti ang mga mata niya.

"Ano ang balak mo?"

"When something came up, make sure to give those to her, and even these," his eyes staring against mine and with that he understood what I mean. "Stay here, we need you here, stay with Aether."

Nang makalabas ako sa sala ay nagdidial na si Kuya. "All set?" I asked. Tumango siya.

"Here!" Inihagis niya sa akin ang isang earpiece. "I'll help you," nakangiting wika niya, but his smile didn't reach his eyes.

"Don't worry, I'll come back."

[Reed]

Hindi ko mapigilan ang mapaungol sa sakit nang may may ininject nanaman sila sa akin. Lalong nanlalabo ang mata ko at namamanhid ang katawan ko.

"Kunan niyo ulit siya ng test sample," narinig kong wika ni Kuya. "Sorry, Reed. This will be helpful for the medicine field after."

"S-sa p-aanong paraan?" Malat kong tanong. Bumaling sa 'kin si Kuya at inihagod ang kamay niya sa ulo ko. "Your eyes will help us develop more medicine on how to make a person live more, hindi na rin mamamali pa ang mga doktor sa taning ng buhay and they can make a solution to prevent it, and it'll be all thanks to you."

A single tear escaped my eye. "W-wala kang p-puso," nahihirapang wika ko. Tumawa lamang si Kuya at bumalik sa ginagawa niya.

Lalong lumalabo ang mga nakikita ko, wala na ako halos maaninag at bawat minuto ay unti-unti itong dumidilim.

Pumikit ako at nagdasal na sana may dumating na tulong. Pinilit kong pakalmahin ang sarili ko at nang muling idilat ko ang mga mata ko ay wala na akong makita pa.

Unti-unti nang gumuho ang mundo ko nang tuluyan ko nang hindi maaninag ang nasa paligid ko, ni ang liwanag ay hindi ko na makita.

May mga mumunting hikbi ang tumakas sa aking mga labi kasabay ng patuloy na pagbagsak ng mga luha ko. Hindi ko maikilos nag katawan ko na tila ba ito ay paralisado na.

Halos tawagin ko na ang lahat ng diyos para tulungan ako. Hindi ko siya matawag pa na kapatid. Hindi ko na maisip pang galangin siya bilang kapatid.

Naalala ko lahat. Naalala ko lahat ng sinabi niya at ipinangako niya sa amin ni Rin.

"Someday your Kuya will be a doctor," masayang wika ni Kuya habang nagbabasa ng libro tungkol sa siyensya.

"Bakit gusto mo maging doctor, Kuya?" The seven-year-old Rin asks our brother. She's looking up towards him. "Halika nga rito," kinalong ni Kuya si Rin at nginitian ito. "Para magpapagaling ako ng mga tulad mo," he pinched her nose and tickles her while Rin struggles to get out of his arms.

Asan na ang Kuya ko na 'yon? Nasaan na siya na pilit nagsumikap para mapagaling si Rin just to know na siya rin ang pumatay rito.

"I'm doing this for Rin, Ma." Kuya said while packing his things to go to a medical school. "Pero, Rich. Sandali na lang ang ilalagi ni Rin, tanggapin mo na 'yon." He shook his head. "No! Rin still can live further. She'll be with us longer."

Hindi, hindi namin siya nakasama ng mas matagal dahil sa kanya. She was supposed to live until now. She was supposed to celebrate her tenth birthday. But instead we're going go celebrate her first death anniversary.

Sa kadiliman ay patuloy na nagflashback lahat ng alaala namin ni Kuya. Lahat ng mga ngiti niya, lahat ng mga sinabi niya na pinaniwalaan ko.

All of them are lies, hindi ko na alam kung ano ba roon ang totoo. Hindi ko alam kung talaga bang naging mahalaga si Rin sa kanya.

It breaks my heart into a million pieces thinking that he even had the gut to kill his own sister with his own hands.

"Kuya, will always be there for you,"

Hindi. That's a lie. He's here not for me but for his insane damn research.

I want to clench my fist but I'm too weak to move. Humihiling na lamang ako ng himala na sana, sana may dumating para iligtas ako.

"Tumigil ka riyan, Dieve!" Janice voice echoed inside the room. "What the!?"

"Pawalan niyo si Reed!" Dieve's voice echoed, dama ko ang galit but the betrayal laced on his voice is evident. "Hayaan mo siya riyan, Dieve, riyan siya nararapat," Janice voice is like venom towards me.

I can feel his gaze towards me. "Magsisisi ka, Janice."

And a gunshot echoed inside the room gayon na rin ang pagtunog ng mga alarms.