Past and Present

Nerdesin Zaman?

Hermione'den:
Gözlerimi açtiğimda gözüme çarpan ilk olarak şömine oldu.Ardından gelen parşömen kokularıyla ortak solonda olduğumu anladım.Dün yatağa bile gidememiştim.Kendimi ayağa kaldirdim.Birkaç basit büyüyle sarhoş gibi gözüken asli bedenimi düzelttim ve kahvaltıya indim.Tom'u görmem lazımdı.Onu görmediğim her saniye telaş içerisindeydim.Kahvaltıya indiğimde gözlerim anında onu buldu.Hızlıca yanına gitti.
"Hermione Jane Granger.Sen benden mi kaçmaya başladin."
Sessizliğim ve şaşkin bakışları ardina durumu toparladi top.
"Dalga geçiyordum.Sen iyi misin Hem?"
"E-evet.Sadece biraz yorgunum o kadar."

Bana sıcacık bir gülümseme yollayıp dudağıma bir buse koydu.Beraber kahvaltı ettikten sonra derslere girmek üzere ayaklandık.Tam o sırada Atom un sesini duydum.

"He-Her..."
"Tom!TOM!!"
Anlayamadığım bir şekilde yere düştü.Durumu anlamiştim.Zaman kararindan dönmüyordu.Ölüm Tom'un bedenini sarmıştı.Ben sadece bundan kurtulabiliriz sanmiştim.Tom'un yanına çöktüm.Dudaklarina yaşlar eşliğinde öpücükler konduruyordum.O an dünyanın sona verdiğini hissettim.Profesörler hızlıca Tom'u kucaklayıp hastane kanadına götürürken ona son bir kez öpücük verdim.Hayir.Asla ama asla onun ölmesine izin vermeyecektim.Dumbledore Zaman ile konuşmamı ayarlayamıyorsa bu işi kendim hallederdim.Zaman!Bulmasi ne kadar zor olabilirdi ki.AAdımlarimi kütüphaneye yöneltip elimin tersiyle gözlerimdeki yaşlari sildim.Tom'u yasatmaliydim.O benim hayat kaynagimdi.

Tekrardan merhaba sevgili okurlarim.Uzun zamandir yazamıyordum.Çok özür dilerim...Sizleri seviyorum.