"ထြဋ္ထြဋ္"
"ဟင္"
"သြားရေအာင္"
"မင္းအရင္သြား။"
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ။"
"ငါ ေက်ာက္ေဆာင္ေတြေပၚ တက္ၾကည့္ခ်င္လို႔။"
"ေနာက္မွသြားကြာ။ မမေစာင့္ေနရတာ ၾကာလွျပီ။"
"မင္းသြားေလ။"
စကားအဆံုးမွာေတာ့ ရွိဳင္းထြဋ္ သူ႔ကိုလွည့္မၾကည့္ေတာ့ပါ။ ေက်ာက္စြန္းေက်ာက္ခၽြန္မ်ားရွိသည့္ ေက်ာက္ေဆာင္မ်ားေပၚ တက္သြားျပီျဖစ္သည္။ တစ္ေနရာတည္းမွာရပ္သည္လားဆိုေတာ့ မဟုတ္ပါ။ ေက်ာက္ေဆာင္မ်ားေပၚတက္လိုက္၊ ဆင္းလိုက္ႏွင့္ ေရစပ္နားထိ သြားေနျခင္းျဖစ္သည္။ ဒီမိုးယံ စိတ္မပူဘဲမေနႏိုင္။
"ရွိဳင္းထြဋ္။"
"ဘာလဲ။"
"ဖိနပ္မခၽြတ္နဲ႔။"
"ဟမ္။"
"ေျခေထာက္ထိသြားလိမ့္မယ္။"
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ။"
"ေက်ာက္ခၽြန္ေတြနဲ႔ ရွသြားမယ္။"
"ငါ႔မွာ မ်က္လံုးပါတယ္။"
"ေအး။ အဲဒီ့မ်က္လံုးေတြက ေရွ႕ကိုေသခ်ာၾကည့္ျပီး ေလ်ွာက္စမ္းကြာ။"
"မင္းေခၚလို႔ ငါလွည့္ၾကည့္တာ။"
တစ္ခြန္းမွမခံ ျပန္ေျဖပံုက စိုးရိမ္မိသည့္သူကပဲ အျပစ္ျဖစ္ေတာ့မည္။ ေျပာလို႔လည္းမရမွာကို သိေနသျဖင့္ မမရွိရာသို႔သာ ဒီမိုးယံ ေလ်ွာက္လာခဲ့သည္။ တံတားရွည္ေလးမွာ ပင္လယ္ျပင္ထဲသို႔ တိုးေဖာက္၀င္ေရာက္သြားသလို ေျဖာင့္တန္းေနကာ အဆံုးမွာေတာ့ ေမ်ွာ္ရစ္ဘုရားဟု ေရႊ၀ါေရာင္စာလံုးမ်ားျဖင့္ ေရးသားထားေသာ ဆိုင္းဘုတ္ေလးတစ္ခု ရွိေနသည္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းေသာင္ျပင္ကမ္းစပ္တြင္ ဆိုက္ရပ္ထားေသာ ေမာ္ေတာ္စက္ေလွ ၾကီးငယ္တို႔မွာလည္း လွိုင္းပုတ္လိုက္တိုင္း စည္းခ်က္ညီစြာ ဘယ္ညာယိမ္းေနပါသည္။ပင္လယ္နက္ထဲမွ ကမ္းေျခသို႔ ဦးတည္ေမာင္းႏွင္လာသည့္ ေမာ္ေတာ္စက္ေလွငယ္တစ္စီး၏ အရိပ္သဲ့သဲ့ကိုလည္း လွမ္းျမင္လိုက္ရသည္။
YOU ARE READING
ဆူး
Romance(Unicode & Zawgyi) သူက ကျွန်တော့်ရဲ့ နှလုံးသားမှာ စိုက်ဝင်နေတဲ့.....ဆူး.....။
Part 43
Start from the beginning
