Bilmeden bir hiç olmuşum
Belki yeniden gözlerinde doğarım diye umudum
Son sözümdün sen benim
Ama ne yazık ki ölümüm oldu ön sözüm
Hayat beni siyahın en dibine iterken
Ellerine sımsıkı tutundum ben
Belki bir gün daha
Aydınlığından yararlanırda yaşarım diye ben
Ama üzgünüm bu benim son günüm
Ve son sözüm yazdığım son şiir ölümüm
Gidiyorum geride bırakmakta kortuğum
Hiçbir şey yokken neden çıktın geldin sen
Söyle şimdi senden nasıl geçeyim
Tüm hayatımı bir hiç uğruna neden böleyim
Söyle sen varken ölümü nasıl yeneyim
Ölümden korkar oldum belkide
Korktuğum ölmek değilde
Üzülmendi sadece
Ama üzülme bir gün gidersem eğer
Bana kızma sakın senden geçersem eğer
Mecburum benim hayatım böyle
Ben melek görünümlü bir şeytanım belkide
Ruhumu bir kötüye sattım
Üzgünüm buna mecburdum
Ölümle kardeş olmak benim gurırum
Ve hiç acımam seni üzeni vururum
Saçının teline zarar verenin
Karşısında dururum
Ve sorarım belki milyolarca kez
Neydi bu hayat bu kadar leş
Silahlarımı saklamaktan ruhum durdu
Başıma dikildi şu hayatın pis kurdu
Üzülme mutlu gün yakın
Kurtuluş günü için bir sigara yakın
Belki bu son şiirim sana
İlk şiirim olmasıydı üzüldüğüm nokta
Keşke biraz daha vaktim olsaydı
En azından bir dörtlük daha yazsaydım
Ama üzgünüm buna mecburum
Bu gün son şiirimi yazdım
Ve çok mutluyum
İçimde az da olsa kırgınlık var ama
Fakat önemli değil hallederim sannımca
Ve ben giderken arkama bakmam
Ağladığımı görme diye unutma
Üzgünüm bugün benim son günüm
Ve son sözüm yazdığım son şiir ölümüm
Ömer Faik Kandemir
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Hayatın Bende Bıraktığı İzler
PoetryNeler gördü bu göz neler duydu bu kulaklar daha gencecik yaşında dışlandılar,aşkları yüzünden yıprandılar. Dillerim,düşüncelerimi dile getirmeye yetmedi Düşünce özgürlüğü isteyenler düşüncemi düşünmeme izin vermediler Bende elimdeki silahımla savaş...
