Daughter of the unknown [Dutch/Nederlands]✔️

Hoofdstuk 10

In de straten probeer ik zo min mogelijk op te vallen. Mijn hoofd verberg ik onopvallend in mijn sjaal. Naar mijn slaapkamerruimte kan ik niet meer gaan, nu het vernietigd is. Het bos is, na mijn ontmoeting en ervaringen, ook geen handig idee.

'Mijn kleding!' hoor ik iemand ijselijk gillen. Mijn hoofd draai ik de goede richting in. Theles, de complete diva, kijk geschokt naar het verwoeste gebouw. Ik weet me nog te herinneren dat ze juist vertrok, met koffer en al. Wat doet haar kleding daar dan nog?

'Waar kijk jij nou weer naar, zwerver?' Onthutst kijk ik haar aan. 'Jij noemt mij serieus nog een keer zo poedel, en je ziet de kleding die je wel nog hebt ook nooit meer terug,' zeg ik bot terug. Een valse grijs speelt over haar lippen. 'Hoe durf je zo tegen mij, Theles, dochter van Hades, te spreken?' Geërgerd zucht ik, waarna ik een lok uit mijn gezicht strijk. 'Al ben je een speciale diersoort waar ik je, eerlijk gezegd eerder voor aanzie, zou ik nog niet anders tegen je gaan praten,' Wauw girl, eerst ben je te verlegen en zeg je niks, en nu maak je iedereen uit voor van alles en nog wat zodra je niet weet wat je met je gevoelens aan moet. Goed bezig, go girl! *Kuchkuch*

Met haar hand uitermate overdreven wapperend slaat ze haar ogen ten hemel. Dan, zonder ook nog maar iets te zeggen, loopt ze de andere richting uit.

'Je gesprek was blijkbaar minder succesvol dan gedacht,' raad een persoon achter me. Wauw, in de meest baggere momenten komt ze opdagen. Het verbaast me dat ze er überhaupt is. Ze is altijd met iets "bezig". En ja, zo dom ben ik niet. Nemesis staat op nummer 1 als het gaat om verdachten die te maken kunnen hebben met mijn ontvoering. Op 2 staat Theles, want ze is té dom om zelf iets geniaals te verzinnen.
'Bekijk het positief, je bent niet haar enige doelwit,'
Ze zegt het niet opbeurend, eerder als een conclusie. Toch kalmeert het me een beetje. 'Bedankt, Nemesis,' Ik realiseer me dat dit het eerste gesprek is dat ik met haar voer. In haar ogen zie ik een moment van twijfel. 'Ik deed niks,' merkt ze oogrollend op, voordat ze wegloopt.

'Delia!' In de verte komt iemand op me afgerend. Een zwart touw in haar andere hand. Hijgend komt ze tot stiltand voor mijn neus. 'Ik heb het gevonden,' Voorzichtig steekt ze haar hand met de kabel uit. 'Het spijt me,'

Stomverbaasd antwoord ik. 'Het was mijn fout, sorry. Ik had niet zo plots moeten reageren. Sterker nog...,' Ik stop even voordat ik verder praat. Moet ik ze het vertellen?

-
En daar zaten we dan. Met z'n 3en, op een bankje voor het atletiek veld. Soms heb ik echt het gevoel dat hier dé clichés uitgebeeld zijn (waaronder de olympische spelen), terwijl het anders hoort te zijn naar mijn verwachtingen. Met gebaren en voorbeelden probeer ik hakkelend het verhaal uit te leggen aan mijn vriendinnen.

Nadat ik gestopt ben met praten, staren de twee meiden me met open monden aan. Hoewel ik ze niet lang ken, voelde ik gewoon dat ik het niet lang voor hen verborgen kon houden. En ja hoor, ze kijken me al een aantal minuten sprakeloos aan. Met mijn hand wrijf ik over de triskelion aan mijn armband.
(A/N TriskelionPower ;) )

'En je komt daar serieus nú mee?!' Hysterisch. Veel te hysterisch. Toen nam de stilte weer de overhand.

'Hij zei letterlijk: "Nee hoor, je biologische vader zit gezellig bij mij te, hoe noemt jou soort het, chillen". Dat betekent dat het een man is, en we alle vrouwelijke goden af kunnen strepen,' merkt Chloe op. 'Toch vraag ik me één simpel ding af: Wat doet een God bij Hades? De enige persoon die hem vergezeld is Persephone, maar dat is niet bepaald een man,'

'Dat is aan ons om uit te zoeken, nietwaar?' Vrolijk legt Helena haar hand in ons midden. 'Kom op, een voor allen, allen voor een!' Vertwijfeld krab ik achter mijn oor. 'Ik wil jullie niet in de problemen brengen,'

Nu legt Chloe onzeker haar hand op die van Helena. 'Ze heeft gelijk. We doen dit samen, als een team,'

Mijn warme hand ontmoet die van Chloe. 'Let's do this,'
---------------
Laat maar weer weten, Rea+stem ☺️
Xx L.