Sarıl bana.
Elimi yüzümü gözyaşımla yıkıyorum.
Sarıl bana.
Yüreğimi var ya eski çarşaf gibi yırtıyorlar ortadan ikiye.
Aileme sarılamıyorum, çocukluğuma sarılamıyorum,
sen sarıl bana.
Kimse dokunmasın, ilişmesin bana der gibi duruşum biliyorum, dünyayı kavrayıp taşıyabilirmişim gibi gözüküyorum, ama sen yine de
sarıl bana...
Saçlarımı okşa. Yüzüm yanıyor. Duyuyor musun ruhum bile çığlık atıyor, ben atamıyorum. Bunun adı güç değil, bu beni tüketiyor.
Sarıl bana.
Canım çok yanıyor.
Düşüyorum, ama dizim değil kalbim çiziliyor. Zararı ziyanı yok bunların da sen lütfen
sarıl bana.
Çok hayalleri olur insanın, benim de var birtane, hiçbir şeycik istemem de, sen birtek
içinle sarıl bana.
Biliyorum garibim ben. Biliyorum anlamak çok zor beni, biliyorum gurur yapıyorum. Kendimden ben çekiyorum, evet, ne çekiyorsam, seninle hiç bir alakası yok acımın, paksın sen, nolur sadece
sarıl bana.
Hiç konuşmuyorum ben. Yalnızca yazıyorum böyle. Kime ne zararı var ki yazdıklarımın? Haa varsa... Söyle, içimden bile silerim, sen yeter ki bir kere, bir kere babalar sarılır ya çocuklarına
öyle sarıl bana...
Çünkü sadece sen yapabilirsin. Sonra ister söv, ister parçala yüreğimi, ister tüm duygularımı çal benden, uykularımı, iştahımı al götür sonsuza dek, ben dayanırım. Dayanırım. Merak etmezsin de ben yine de söyleyeyim "sen merak etme". Benim hiçbir umudum yok ama yinede... Neyse...
Gözlerimi boşver sen, bana bakma,
sarıl bana.
Hepsi geçecek. Söz veriyorum. Güven bana derdim ama sen
sarıl bana.
Bu fotoğraf ciğerimi yakıyor. Sana var ya dünya kadar kırgınım ama başka güneş yok,
sarıl bana.
Git, ama
sarıl bana.
Saplayıp saplayıp bir bıçak sana olan sevgime sonra da
sarıl bana.
İyileşmek elbet yok bana, biliyorum. Sonum geliyor. Kalp atışımı duymasan da son bir kez, arkanı dönüp gitmeden önce
sarıl bana.
