Poezja bez heroizmu

7.

Przed chwilą naszło mnie pewne stwierdzenie. Ludzie są jak herbata. Może to oznaczać, że jesteśmy rożni, jest nas kilka "rodzai" herbata zielona, czarna, czerwona, z dodatkiem imbiru, miodu, cukru, czy może zupełnie bez niego? Spójrz na siebie, zastanów się jaką herbatą jesteś. Czy o to mi chodziło? Nie zupełnie, nie do końca miałam to na myśli. Chodziło mi bardziej o to, że często robimy sobie herbatę, bo jesteśmy spragnieni, bo chcemy rozgrzać nasze ciało. Robimy ją do śniadania, aby poprawić sobie humor z rana. Niektórzy robią ją, bo po prostu lubią herbatę, prawda? Ale jak często zapominaliśmy o naszej herbacie. Zostawialiśmy ją na blacie w kuchni, biurku, czy szafce obok łóżka i znajdowaliśmy ją zupełnie zimną. Wydaje mi się, że jeśli zapomnisz o kimś stanie się on zimny, rozumiesz? Przenieś moje stwierdzenie na ludzi. Jesteśmy spragnieni miłości, chcemy rozgrzać nasze ciała podczas gorących pocałunków. Dla TEJ osoby możesz być herbatą, którą robi sobie do śniadania, możesz jej poprawić humor. Niektórzy po prostu lubią herbatę, no właśnie niektórzy, ON chyba niekoniecznie.