Vermoeid

Bodemloze put

Lize! Lize! Wakker worden! Meisje doe het dan voor mij! Lize hoort haar ouders huilen, ze wil zo graag iets doen, iets kunnen doen, maar het blijft van haar kant stil, zij zou nooit kunnen uitleggen, hoe erg dit wel niet moet zijn. Waarom kan ze niet gewoon wakker worden, en iets terug zeggen. Weer probeert ze het, maar haar hoofd vormt wel woorden, maar geen impuls die haar laat praten, ze kan niet praten. Het blijft even stil. Lize alsjeblieft 1 x daarna mag je weer gaan slapen. Lize wil weer 1 teken van leven geven, maar weer niks, helemaal niks! De stemmen om haar heen worden vager, steeds verder weg klinken de zeurende stemmen dat ze wakker moet blijven, weer beland ze in de bodemloze put, ze suist weer diep, diep de afgrond tegemoet. 

Een felle pijn maakt haar wakker, ze voelt de schokken over haar hele lijf gaan, naar haar hart. Ze wil schreeuwen dat het vreselijk pijn doet, maar ze kan niks beginnen. Ineens lijkt het of haar hoofd opgetild word, en keihard terug geknald wordt. Even geven haar armen een siddering. En weer is daar die bodemloze afgrond, waar ze weer diep in terugzakt. Nog even en ze heeft de afgrond bereikt.

Ze merkt niet, dat haar ouders dolblij zijn, dat ze gereageerd had op de pijn-impuls. Ze hebben niet door, dat hun dochter net ontzettend veel pijn heeft geleden. Ja de dokter zei: 'Uw dochter zal alleen voelen dat ze een stoot krijgt, voor de rest voelt ze bijna niks.' Ze weten niet dat hun dochter, nu door die vreselijke pijn, het dieptepunt van haar coma-zijn heeft bereikt. Ze weten ook niet dat de dokter te vroeg was met zijn pijn-impulsen geven.

Het is helemaal donker, helemaal donker, nergens een stukje licht... Een geluid als van een monster, dat opdoemt uit het onverbiddelijke donker. Weer stilte, niks helemaal niks, wordt gezegd, niks wordt gezien, EENZAAMHEID! Angst voor wat er komen gaat!