Kapılarından sekiz ay sonra ilk defa geçtiği küçük kafenin en uzak köşesine oturdu. Camdan dışarıda yağmurdan kaçmaya çalışırken oradan oraya koşuşturan insanları seyretti. Burada her şey aklının tamamen siyahlarla bürünmesine rağmen daha temiz ve net görünüyordu. Bu onu biraz da olsa gülümsetti çünkü son zamanlarda aklındaki tek şey kalbinin ne kadar kırık olduğuydu.
Ne zaman kırıklarını yeniden bir bütün haline getirmeye çalışsa ruhundaki o yoğun duygular buna daima engel oluyordu,adeta acıyı daha fazla hissetmek istiyordu. Bütün bu duygular ve düşünceler ise ruhunu karanlıktan yapılmış bir odaya hapsediyordu ve ne kadar çığlık atarsa atsın kimse duymuyordu çünkü artık kendisinden başka kimseye sahip değildi. Çığlıkları nefesini kestiğinde birden hepsi kelimelere bürünüyor ve karanlığı yavaşça terk ediyordu. Belki de son zamanlarda karanlığını azaltan şeylerdi bu kelimeler ama yine de emin olamadı.
Gözlerini yavaşça kapattı,önündeki kahvenin kokusu burnuna dolarken uzalara gitti. Ve işte oradaydı. Beyaz kazağı,arkaya yatırılmış saçları ve ayağından hiç çıkarmadığı o kahvrengi yıpranmış botları ile karşısındaydı. Ne kadar da güzel göründüğünden haberi olup olmadığını düşündü. Daha sonra gülerken başını küçük bir çocuk gibi geriye atışını ve yanağında oluşan gamzeleri gördü. Sanki elini uzatsa ona kavuşacak gibiydi ama o imkansızdı,dokunamazdı,hissedemezdi,ulaşamazdı. Ya da sadece bunu yapacak bir cesareti yoktu bu nedenle önündeki kahvesini yudumlarken onu aynı kafede tekrar ve tekrar izledi.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
