A Differently Able Woman

Γεια σας και παλι αγαπητοί μου αναγνώστες!

Με λενε Ραφαελα Γορδινού. Ειμαι 21 χρονων- σε μια βδομαδα μπαινω στα 22- και εχω σπουδασει δημοσιογραφια.  Τωρα τρεχω ενα blog με διαφορα αρθρα γυρω απο την περιποιηση και την μοδα, κατι σαν Fashion influencer ( ή θα 'θελα τουλάχιστον). Σημερα ομως εχω κατι ιδιαιτερο.

Μολις γυρισα απο ενα υπεροχο ταξιδι απο μια καθαρα ισλαμικη χωρα κρατωντας στα χερια μου μια πολυ ξεχωριστη συνεντευξη απο μια πολυ ξεχωριστη γυναικα.
Με φιλοξενησε δυο μερες στο σπιτι της προσφέροντάς μου την ευκαιρία να δω πως ειναι η καθημερινότητά της και μπορω να πω πως δεν απεχει απο την καθημερινότητά μιας επιτυχημένης μητερας. Επισης γνώρισα την οικογένειά της και τα αδερφια της. Ηταν ολοι του πολυ φιλοξενοι και πολυ φιλικοι.
Ταξιδεψα λοιπον στο Πακισταν για να γνωρισω την Muniba Mazari, την σιδηρα κυρια του Πακισταν απο την οποια πηρα και συνέντευξή.

Ξεκινησα να την θαυμαζω οταν βρεθηκα σε μια ομιλια της στο TEDx και εμαθα τη ζωη της. Ετσι, με το δικαιωμα του δημοσιογραφου, ζητησα απο μονη μου να της πάρω συνέντευξη με αφορμη την Παγκοσμια ημερα της Γυναικας. Θεωρησα ηταν ενα καλο αρθρο για το blog και μια αψογη αφιερωση για την ημερα.

Η συνέντευξη:
Μ: Ημουν 18 χρονων οταν παντρευτηκα. Ημουν κορη μιας πολυ συντηρητικής οικογενειας. Μια οικογενεια που οι καλες κορες δεν ελεγαν ποτε οχι στους γονεις τους.
Ο πατερας μου ηθελε να παντρευτω και το εκανα μονο και μονο για να τον κανω ευτυχισμένο. Προφανως ομως δεν ηταν καθολου επιτυχημένος γαμος...
Δυο χρονια μετα τον γαμο και καπως εκανα το μεταπτυχιακο μου βρεθηκα σε ενα αυτοκινητιστικό δυστύχημα: ο άνδρας μου αποκοιμηθηκε στο τιμονι και το αυτοκινητο επεσε σε ενα χαντακι.
Εκεινος καταφερε να πηδηξει εξω και να σωθει ενω εγω εμεινα μεσα στο ρημαγμένο αυτοκίνητο. Υπέστησα πολλα τραυματα με την λιστα αυτων να ειναι ατελειωτη. Η κερκίδα και η ωλενη του δεξιου μου χεριου ειχαν σπασει οπως και ολος μου ο θωρακας.
Ολα αυτα βεβαια δεν ηταν τίποτα μπροστα στον τραυματισμο που μου αλλαξε τη ζωη...
Καθως οι διασωστες μου εκαναν ανανηψη απο το αυτοκινητο, κοπηκε ο νωτιαιος μυελος αφηνωντας με παράλυτη για την υπολοιπη ζωη μου.
Εκεινοι οι δυο μηνες στο νοσοκομειο ηταν σκέτο μαρτυριο! Ημουν απελπισμενη.
Ηθελα, βλεπεις, να γινω καλλιτέχνης. Μια μερα ηρθε ο γιατρος και μου ειπε: Σου εχω ασχημα νεα. Η σπονδυλικη σου στηλη ειναι τοσο ασχημα που δεν θα ξαναπερπατησεις. Με πονεσε σαν γεγονος αλλα πηρα μια βαθια ανασα και ειπα "δεν πειραζει". Την μεθεπόμενη μερα ηρθε παλι ο γιατρος και μου ειπε πως ουτε παιδι θα μπορω να κανω λογω του τραυματισμου και της συνδεσης που ειχα εκει.
Εκεινη τη στιγμη ηταν που αναρωτηθηκα "Γιατι να ζω? Γιατι να συνεχισω να ζω?"
- Και τι σας κρατησε ζωντανή μεχρι σημερα?
Μ: Μια μερα ζητησα απο τους αδερφούς μου μια χαρη"
- Τι χαρη?
ειπα με τεραστιο ενδιαφερον.
Μ: Βαρέθηκα να βλεπω αυτους τους λευκους τοίχους και τις λευκες ποδιες του νοσοκομείου, τους ειπα. Ξερω οτι εχω παραμορφωμενο χερι αλλα σας παρακαλω, φερ'τε μου μικρους καμβαδες και λιγα χρωματα. Θελω να ζωγραφισω.
- Απιστευτο!
Μ: Ναι το ξερω. Ο πρωτος μου πινακας ηταν εκει. Λατρευα το γεγονος οτι χωρις να πω λεξη μπορουσα να αποτυπωσω ολα οσα ένοιωθα. Μπορουσα να μοιραστω την ιστορια μου!
μου αφηγουταν παντα χαμογελωντας.