In My Memory (Narry)

Doesn't mean anything to apologize

     Keşke anı durdurabilsem. Yada kaçabilsem, karanlık kimsenin göremediği, giremediği bir oda ne girebilirsin ne de çıkabilirsin. O zaman orada yalnız ve gerçeklikle ölebilirim. İBNELER SEVİLMEZ. İnsanları görmek istemiyorum, gülmek istemiyorum, ağlamak istemiyorum. Artık hiçbir şey hissetmek istemiyorum. Keşke bazen kör olsaydım diyorum belki de kör olunca erkeklere ilgi duymazdım. Erkekleri değil babamın arzuladığı gibi kadınları arzulardım. 

      Arzularımı değiştirebilir miyim? Toplumun dediği gibi bir erkeğin başka bir erkekten hoşlanması sapkınlık mı? Böyle mi yaratıldık yoksa sonradan isteğimizle mi böyle olduk? Ben hiç kadınlardan hoşlandığımı hatırlamıyorum. Aslında artık erkeklerden hoşlanabileceğimi de sanmıyorum.

    Bu yeşil gözlerin bana hiç bu kadar soğuk geleceğini düşünmemiştim. Kalbimi kırmıştı ama bu video sanırım onu bitirdi benim için. Bir gün önce sıcak hissettiğim gözler ne çabuk soğudu. Ve ben her gözlerine baktıkça daha fazla donuyorum. 

     Kolumdan sertçe tutan bir el beni koridorda sürüklemeye başladı. İnsanlarsa bakıp gülmeye devam etti. Bazılarıysa iğrenç bir yaratıkmışım gibi bakıyorlardı. Hepsi bir şeyler söylüyordu. Duyabiliyordum ama duymak istemiyordum. Lanet olası bir sağır olmak istiyordum. İnsanların bana dediklerini duymak istemiyordu. Görmek istemiyordum, duymak istemiyordum, hissetmek istemiyordum. İnsanlar böyleyse yaşamak istemiyordum.

     Beni sürükleyen kişinin Noell olduğunu arabaya yaklaştığımızda anlamıştım. Noell beni arka koltuğa fırlattı ve beni okuldan uzaklaştırmaya başladı. Noell benim kurtarıcı mıydı? yoksa yok edicim miydi? 

     Gözümden yaşlar gelmiyordu. Hiçbir şey düşünmüyordum, öylece sonumu bekliyordum. Korkmuyordum. Olacaklar belliydi, irlanda benim çöplüğümdü. Kaçtığım okul benim tek kurtarıcımdı şuanda. 

     Ne kadar kaçabilirdim? Gerçekler buydu! Belki her eş cinsel benim gibi değildi. Bazıları şanslı olarak bu işleri kolay atlatmıştı ama ben kesinlikle kötü atlatan taraftaydım. Eş cinsellik kolay değil. Arzuların seni öldürür. Kontrol edemediklerin, istemeden yaptıkların...

      Noell'i fark etmemiştim ama yol başından beri gözlerinde ateşten başka hiçbir şey çıkmıyordu. Şuanda o ateşlerde yanıp kül olmak çok isterdim. Kimsenin hatırlamak istemeyeceği bir kül parçası. Noell eve geldiğimizde yeniden beni sürükleyerek eve soktu. Onu hiç bu kadar öfkeli görmemiştim. Bana mı öfkeliydi? Yoksa kontrol edemediği duygularına mı? Beni sevmek istememişti. Kim üzüleceği bir şeyi sevmek ister ki?

"Niall hiç bir zaman beni sevmeni senden beklemedim. Ama en azından lanet olası bir video da seni o halde görmememi sağlayabilirdin!” diye püskürdü. Ne diyebilirdim ki? Özür mü dilemeliydim? Tek bir kelime yeterli olacak mıydı? Bu kadar kolay olabilir miydi ki?

     Sadece öylece oturdum. Ağzımı açmam imkansızdı. Gerçekler herkes tarafından görülmüştü. Aslında çoğu kişi çocuğun birine ısrarla taciz etmeye çalıştığımı sanıyor. Gay ve tacizci! Noell yavaşça bana yaklaştı.

“Söylemek istediğin bir şey var mı?” dedi.

“Özür dilerim” diyebildim sadece. Gözlerine öylece bakıyordum. Ne kadar üzgün olsam da bu andan itibaren asla onaramayacağım yaralar açmıştım kalbinde.

     Noell kolumdan sıkıca kavrayıp odama soktu. Kapıyı da sertçe kapayıp kilitledi. Oda da tek başınaydım. Yine bu oda da ve bu sefer her zamankinden daha çok saklanmaya ihtiyacım vardı. Kimsenin beni görmek istediğini sanmıyorum.  Babamın bile bir ibne olduğumu öğrendiğinden beri yüzüme bir kez bile bakmaması gibi. Babam hiçbir zaman gay olmama laf söylemese de destek de çıkmadı. Belki de ona en ihtiyacım olduğu zamanda babam olmadı. İnsanların bizi olduğumuz gibi kabul etmemeleri…