Short stories (STOPPED)

The Hunt

Dit verhaal is tot stand gekomen door The Hungergames. De meest geweldige serie ooit.

The hunt

Inleiding/voorstukjeiets

“Elk jaar op 20 Mei word het gehouden. Het is een hel voor de slaven, die er niet onderuit kunnen komen. Op 18 Mei is De Trekking, zodat ze nog tijd hebben om zich mentaal voor te bereiden. Om te bedenken welke afschuwelijke dood ze zullen sterven. Elk jaar worden er twee slaven uitgekozen. Ze zijn uitverkoren. Uitverkoren om te sterven. Het wordt gehouden op May Island. Onzichtbaar voor de gene die het willen vinden, zichtbaar voor de gene die het ontwijken.

De rijken of belangerijkste mensen zijn de baas. De armen, de gene die aangespoeld zijn, zijn de slachtoffers.

Het is gehouden voor vermaak, net zoals de Romeinen dat deden in de Arena.

Maar hier weet je nooit wat je te wachten staat.

Niemand heft het ooit overleefd, niemand zal het ooit overleven.

Dit is het meest afschuwelijke spelletje ter wereld.

Dit is De Jacht.

Welkom in mijn wereld. Mijn wereld vol pijn, vernedering en spanning. Mijn leven heeft er nog nooit zo somber uitgezien als de dag voor De Trekking.

Iedereen maakt kans, niemand is veilig.

De minuut voor De Trekking kan de laatste minuut van je leven zijn.

Ik ben Mae Luna, en dit is mijn verhaal.

Mijn verhaal over De Jacht.”

Proloog

Ik had me al voorgesteld hoe het zou gaan. Hoe ik zou sterven. Maar dat het zo zou zijn had ik nooit gedacht. Het was wel moedig. Nobel. Om te sterven voor je familie, de gene van wie je houdt. Maar ik deed het niet alleen voor hen, dat wist ik. Ik deed het zodat hij de finish kon bereiken. Dat hij De Machtigste kon laten zien dat ze juist geen macht hadden. Niet over hem. Hij zou het overleven, dat wist ik zeker. Hij zou juigend opgewacht worden door zijn familie. Hij zou blij zijn dat hij het overleefd had. Dat hij de eerste was.

Zou hij een seconde aan me denken, terwijl hij de finish op rende? Zou hij denken: “Dankje, Mae. Voor alles.”

Of zou hij huilend in de armen van zijn familie vallen, denkend aan alle gruwelen?

Ik wist het niet, echt niet. Maar ik wist wel dat dit goed was. Dat dit, tussen de pijn door, goed voelde. Ik sloot mijn ogen en probeerde helder na te denken.

We waren ver gekomen, samen. Niets kon ons tegen houden, dachten we. Totdat de vlammen ons inhaalden. Of eigenlijk niet ons, maar mij. Hoe had het zo ver kunnen komen? We hadden mutanten verslagen, beren, wolven. We hadden wekenlang geleefd op een stukje brood.

Maar nu was het voorbij, voor mij. Het maakte me niets uit, echt niet.

Ik hield van hem, ik had het hem niet kunnen vertellen. Misschien kwam die boodschap wel bij hem aan, ooit.

Veel tijd om daar over na te denken had ik niet. De vlammenzee kwam steeds dichterbij…