Kalbimdeki-Sefa

felaket dalgası

Yavaş yavaş fark ediyordu beni.Bakışı davranışları bana karşı değişmişti sanki.Ben kendimi tamamen içime kapatmış bir şekilde yaşıyordum.Konuşmayı bile unutmuştum nerdeyse.Sadece yaralarım vardı bedenimde sadece her gün bir daha fazla yara açıyordum belki ruhani olarak acım diner diye bedenimi deşiyordum.Ailemden kimsem olmadığı için yanlızlık benim için bitmeyen bir şarabın son yudumunu alma çabası gibiydi.Kalbimin hem acısı hem sefası olmuştu.Birkaç tanıdığım vardı yakın olduğum arkdaşlarım.Ama yinede benim için yanlızlık ilahlık olmuştu.Sonra en güvendiğim insanlar sevdiğim değer verdiğim insana daha bir yakınlaşmıştı.Ben ilk o günlerde annemin yokluğunu yanımda olmayışını hisetmiştim.İlk o gün gerçekten dünyanın ne kadar kötü bir yer olduğunu anlamaya vakit bulmuştum.Ama onunla mutluydu en azından gülüyordu ve bu zaten benim için bir yaşam felsefesiydi.O kimseden uzaklaşarak tamamen dış dünyayla ilişkimi kestim.Benim bir umudum sanki siyah bir kartonun üzerine siyah kalemle hayatımı yazmak gibiyidi bi umut.Ben her geçen gün bir başka yerimi kanatıyordum yaralıyordum.O zamanlar hala daha kimseyle dğer verdiğim birbirlerine bağlıydılar.Ben sadece onun her şeyini bütün hayatını ezberledim öyle güzel ezberledimki sadece dile dökemediğim güzel duygular beslemeye başladım.Sonra bi şekilde bu herkes tarafından bilinmeye duyulmaya başlandı.Sonra beni sevgim yüzünden linç etiler bedenimi acıtmaya başladılar oysa bilmiyorlardı ben hem fiziksel hem ruahni acıya toktum alışkındım.O acıyı çekerken siyah bir ekranda onun yüzünü hayal etmekten başka hiç bir şey yapamadım.Eve geldiğimde sadece fotoraflarına sarılarak ağladım.Zaten evde kimse sesimi duyamazdı çünki hiç bi zaman evde olmadılar.Bende klasik bir biçimde uyumayı yeğledim....