Bir Bordo Bereli Hikayesi

!!.TANITIM.!!

Bütün erkek çocuklar babası gibi olmak ister dimi. Her zaman onu örnek alıp 'Ben büyüyünce babam gibi olacağım !'der dururlar.

Akrabalar da aynıdır pek tabii...

"Aynı babası !"

"Bu da babası gibi mühendis olacak belli."

"Oğlum babanı örnek al" gibi daha birçok konuşma çocukların kulaklarında çınlar durur. Bende de olduğu gibi... Lakin ben babam gibi olmamıştım.
Hayır hayır babam örnek alınacak adamdı eyvallah.

Ama ben babam kadar çok sevdiğim amcamı örnek almayı tercih etmiştim. 13 yaşında serseri bir çocuk iken, kimseyi dinlemezken amcamı dinlerdim. O kim mi ? Albay Ahmet Özgenç...Bendeniz 'Denizhan Özgenç'in amcası. Başarılı, vatanına bağlı, kendini yalnız uğruna savaştığı topraklara, al yıldızlı bayrağına adamış bir Türk askeri.

Şimdi anladınız mı neden amcamı örnek aldığımı ? O, benim için sadece amca değil vatanı için savaşan bir kahramandı... 13 yaşında "Ben bordo bereli olacağım !"diye gezinirdim ortalıkta.

Amcam ise bana hep "Eğer bu mesleği yapacaksan para için değil, bere için değil halkının rahat uyuması için, VATAN için yapacaksın !"diye öğütlerdi. Zor meslekti tabii ki. Maaşı iyiydi ama öyle herkesin harcı değildi. Bunları göze alarak seçmiştim asker olmayı. Ben yapmasam başkası yapacaktı elbet. Bu vatana binlerce Ahmet, Mehmet, Denizhan lazımdı. Bunlardan biri de ben olacaktım. Olmuştum da zaten... Çok çalışmış ve kazanmıştım askeri liseyi. Artık tek hedefi özel kuvvetlerin bir parçası olmak isteyen gözü kara bir gençtim...

Daha 14 yaşında hissettim ellerimde tüfeğin kara metal soğukluğunu.

14 yaşında ana hasreti ile ağlarken, ordu malı ranzalarının mavi nevresimlerine sarıldım... Dışarıda yaşıtlarım her türlü itliği kovalarken, sözde ergenlik triplerine girip babalarının yüzüne çarparken kapıları...

Ben sabaha kadar bölük komutanının kapısında esas duruşta nöbet tutuyordum baba hasreti ile...

14 yaşında düşünürsün ilk kez ciddi ciddi bir gün ölebileceğini... Hatta kendini boş verip yan yataktaki kan kardeşinin şehit haberini alırsam n'aparım diye düşünürsün ciddi ciddi.

Ha işte biz o zaman büyümüşüz de bizim haberimiz olmamış. O yüzden hep 14 yaşında kalmışız...

Düşe kalka okulu bitirmiştim. Zorlandım mı ? Evet, hemde çok. Yıldım mı ? Asla ! Lakin askeri lisenin, ileri ki hayatıma sadece bir ön fragman olduğunu okulu bitirip asker olduğumda anlamıştım. Aslında herşey okulu bitirince başlıyordu. Asker olmak isteyen birinin hayatı, okul zamanı ve askerlik zamanı olarak ikiye ayrılıyordu. Bir sürü sınav, bir sürü zorlu eğitimden sonra dağlara çıkınca görüyordun gerçek hayatı. Herşeyi idrak etmek için 1 saat olduğunu o dağlara çıkınca anlıyordun...