Twijfelingen

deel 2

Jorge= J                                                                                                                                                              Brigitte= B

J: 'Hey'

B: 'Hey, waarom bel je?
J: Het is om te zeggen dat je deze avond niet moet opblijven voor mij.'                                          B: 'Ga je weeral zo laat thuis zijn?'

ik werd een beetje gefrustreerd en zag dat Eric vragend naar mij keek, ik besloot er geen aandacht aan te schenken en gewoon naar buiten te gaan om daar verder te bellen.

J: 'Ja, je weet toch dat ik soms eens moet overwerken...'
B: 'Ja, maar vind jij dit nog soms? Je zit meer op je werk dan bij mij!'

Normaal was ik nooit zo snel kwaad, maar nu... Hij wou nog iets zeggen maar ik legde dan toch gewoon af. Ik bleef nog even buiten staan om wat af te koelen en ging daarna terug naar binnen. Ik dacht dat ik afgekoeld was en dat je niet aan me zag dat ik boos was, maar het moment dat ik het kantoor van mij en Eric binnenkwam vroeg hij direkt: "Gaat het wel?" Wat dacht hij nu? Dat ik me goed voelde na dat gesprek met Jorge? Dus was men antwoord ook: "Ja hoor, ben nog nooit zo blij geweest!" Waarna ook een hele stille, bijna onhoorbare "Sorry" volgde. Hij keek mij geschokt aan, maar deed dan gewoon verder met zijn papierwerk. Ik zuchte. En ging aan de andere kant van de bureau zitten en deed ook verder. Er werd geen 1 woord gezegd, de zoveelste keer keek ik op mijn horloge, en zag dat het eindelijk 12u was. Eindelijk etenstijd dus. Nog nooit is er een voormiddag papierwerk zo traag voorbij gegaan. Oke, papierwerk is saai maar dan amuseerde ik mij altijd met Eric maar nu... er is geen woord gezegd geweest tussen ons. Ik besloot men bokes te pakken en naar de eetzaal te gaan, waar iedereen al zat te eten. Ik zette me naast Tineke en begon te eten. 5 minuten later kwam Eric binnen, en hij zetten zich op de enige vrije stoel naast mij. Blijkbaar zag je op een of andere manier aan mij dat ik slechtgezind was, want Tineke vroeg of ze me na het eten even appart kon spreken. Ik stemde dan ook toe. Mijn bokes waren op, en ik voelde dat Tineke op men arm tikte en zag dat ze recht stond. Ik volgde haar op de voet naar de kleedkamer.
Het eerste wat Tineke zei toen ze de deur achter ons sloot was: " Bri, ik ken je al lang genoeg om te zien dat er iets is dus ik wil geen smoesjes, gewoon de waarheid!
Ik begon aan mijn verhaal van wat ik allemaal meemaakte met Jorge en wat ik tegen Eric had gezegt. Eigelijk nu ik erover nadenk, ik heb best wel spijt van wat ik tegen Eric heb gezegt. "Bri, je moet echt eens een goed gesprek hebben met Jorge misschien helpt dan wel. En wat Eric betreft... misschien kan je beginnen met je excusses aan te bieden." Ik vond het eigelijk nog geen slecht idee en besloot dan maar om met Eric te gaan praten. Ik bedankte Tineke en gaf haar nog een snelle knuffel, en liep naar de eetzaal waar Eric met Koen zat te praten. Ik was een beetje bang voor zijn reactie dus kwam er maar heel zacht "Eric?" Uit blijkbaar niet zacht genoeg want hij had het gehoord. Hij keek mij aan en ik vroeg "Kunnen we praten?" Hij stemde toe en volgde mij naar ons bureau. Ik wist niet goed hoe beginnen dus besloot dan maar te beginnen met mijn excuses aan te bieden. "Sorry" zei ik zacht, maar toch luid genoeg dat hij me kon horen. "Ik begrijp je echt wel Brigitte, en ik wil je helpen maar dan moet je het ook wel toelaten." Ik was wel blij dat hij niet boos was en toverde dan toch een zwakke glimlach op men gezicht. "Ik weet het, en het spijt me. Maar ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen."
Eric kwam naar mij toe en gaf me een knuffel, ik schrok even maar knuffelde dan toch terug. Hij zei: "Ik zal er altijd voor u zijn eh!" Waarna nog een lange, deugddoende knuffel volgde.
Na nog een dag papierwerk te doen ging ik met een bang hartje naar huis ik zou eindelijk het gesprek aangaan met Jorge. Ik had gestuurd dat ik hem dringend moest spreken dus dat hij maar vroeger naar huis moest komen. Met veel schrik voor zijn reactie deed ik de voordeur open en ging binnen. Ik zag hem al in de zetel zitten, en ging naast hem zitten.
Ik begon het gesprek: "Zo kan ik echt niet verder Jorge..."
"Hoezo?" Vroeg hij.
Vroeg hij dat nu echt? Weet hij nu echt niet over wat ik het heb? Dus antwoordde ik ook: "Weet je dat echt niet? Ik wil ons telefoongesprek verder zetten." Ik keek naar hem en ik zag dat hij niet goed wist wat zeggen.
"Misschien moeten we wat afstand nemen? Gewoon even een pauze inlassen." Zei ik stil.
Hij keek mijn richting uit en ik zag de woede in zijn ogen. Hij had mij in het verleden nog nooit fysiek mishandeld, maar al wel mentaal. Ik werd bang, bang dat dit nu ging veranderen...