🔯 Chapter Thirty Two : Creepy Death

Start from the beginning
                                        

I don't know that lola's name but I was sure...her surname was Caliente.

Kasama ko ang naging legal guardian ko at kinakausap niya ito ngayon. Narinig kong kung kadugo lang daw sana niya ako, sisikapin niyang makuha ang full custody ko para siya na ang magpalaki sakin. That way, mas ligtas ako sa kahit sino mang may balak na masama sakin.

" Ekel! Saan ka naman nanggaling? Bugbog sarado na naman yang mukha mo!"--Sabi ni lola sabay hila sa batang lalakeng ka-edad ko. Pinaupo niya ito sa tabi niya.

"Bumati ka naman sa mga bisita natin."--Lola.
Napa bow ang batang lalake sabay sabing,

" Magandang hapon!"---Umirap pa ito. Gustohin man niyang umalis sa harapan namin pero hindi niya magawa dahil hawak-hawak siya ng lola niya.

Umayos siya ng upo at sa wakas ay tumingin na ng diretso samin.

Nagtama ang mga mata namin. Bahagya akong napaawang nang matitigan ko ang buong pagmumukha niya.

Though he have bruises and some scars on his face, I could still tell he's a handsome boy.

Maybe I was just that fascinated towards a boy who was as old as me because I was in an all girl's school and never had that close stare towards a handsome boy.

His eyes were so dark. Like he's projecting his rebellious side.

I felt shy with his gaze on me but I realized, I shouldn't be.

He's looking but he's not paying attention at all!

For short, hindi nahuli ng ganda ko ang atensyon niya.

"Tandaan mo, Kael. Simula sa araw na'to, ang batang babaeng nasa harapan mo ay dapat mong protektahan at pahalagahan..."--Lola.

Marami pang sinasabi si lola sa batang lalake tungkol sakin pero puro tango lang ang naging tugon nito. I bet he wasn't listening, too.

After that meeting, I was wondering why my heart beat doubled. I read novels and watched romantic movies. I realized, well, I got a crush on that rebellious boy.

For the first time in my life, I felt like a normal girl. Sabi ko, ganito pala ang feeling kapag may crush ka. Parang kinikiliti ka kahit wala namang kumikiliti sayo.

I even secretly cried because this feeling was just too weird as I formed it in my heart by my own judgment and thoughts.

Natatakot ako pero naisip ko that time na wala na ang parents ko, wala na sila para gumabay sakin kaya...I have to be strong! I have to start making my own decision! I have to start living my own destiny.

But that one day of my realizations didn't last. Kinabukasan ng araw na yon, may nangyari sakin na hindi ko inasahang mangyayari.

"Jana, chottomatte! Aisukurīmu o kau yo. (ヤナ、ちょっと待って!アイスクリームを買うよ) [Jana, just wait for a while! I'll buy ice cream for us.]"--I was with a girl and her name was Yukiko Yanai. She's half Japanese and I learned some Japanese words because of her. She's my classmate and she was the only friend who stood beside me after my parents died.

"Hai. Watashi wa koko de matsudarou.(はい。私はここで待つだろう。) [Yeah. I'll wait here]." Sabi ko sabay upo sa isang bench.

Habang nakaupo ako, napansin ko ang isang tulay kung saan may iba't ibang sasakyang dumadaan. Before, I was just passing here and looking at the river through the car's window. I once wished na sana makababa naman ako para tanawin ang magandang ilog.

"Gusto kong sumilip. Sandali lang naman." Sabi ko sa sarili. Isinuot ko ng maayos ang puting summer hat sa ulo ko. Naka dilaw na bestida ako and I paired it with kitten shoes. That was my usual attire when I'm having tea time during summer with my so-called friends.

Creepy Red String Attached [ C O M P L E T E D ]Where stories live. Discover now