The Boy Next Door

1

Dylan POV

"Dylan, kom eens. We moeten je wat vertellen." Papa en mama zitten op de bank en kijken bezorgd. Hierdoor word ik ook bezorgd. "We... ik word overgeplaatst. We gaan verhuizen." 

Godverdomme. Meer woorden heb ik niet. Ik wil niet verhuizen. Ik heb al m'n vrienden hier, ik heb school hier, mijn eigen werk... ik reageer niet op m'n ouders en zet mijn glas met een klap op tafel. Het boeit me niet dat er wat cola over de rand vliegt, dat mogen ze lekker zelf opruimen. Ik stamp de trap op en ga op bed zitten. Ik trek één van de vele zakken chips op mijn kamer open en begin aan een nieuwe serie, Black Mirror. 

Na een half uur klopt mijn moeder op mijn deur. "Dyl, mag ik binnen komen?" vraagt ze. Ik doe niet de moeite om de aflevering op pauze te zetten, want ik negeer haar toch. "Dylan? Kom op. We kunnen hier gewoon normaal over praten. Papa kan er zelf ook niks aan doen. Je weet niet eens waar we heen gaan!" Ik besluit toch maar te reageren. "Waarschijnlijk gaan we toch naar zo'n kutdorp ergens in Polen of zo. Nee, mam, we kunnen hier niet normaal over praten totdat je eindelijk zelf inziet dat ik gewoon niet meega." Ik hoor een zucht aan de andere kant van de kamer, waardoor ik zelf nog harder zucht. "Dylan, we verhuizen naar New York. En je gaat gewoon mee. Je bent nog 16, we hebben nog alles over je te zeggen."

Oke. Ik moet toegeven dat New York redelijk gaaf is. Ik ken genoeg mensen die er alles voor zouden geven om nu in mijn plaats te staan. Maar ik doe het niet. Ik blijf liever in Nederland wonen. Het is kleiner, en ik heb er alles. "Mam, je kan veel van me vragen, maar ik ga niet alles wat ik hier heb achterlaten omdat papa overgeplaatst wordt. Hij kan ook zelf lekker in een appartementje, desnoods een hotelletje gaan zitten. Doe 'm de groeten, ik wil nu graag m'n serie af kijken." Ik zet mijn laptop nog harder, zodat ze doorheeft dat ons gesprek voorbij is.

Na weer een half uur komt mijn vader aan de deur. Hij klopt, en ik zeg weer niks. "Ik wil je de groeten terug doen, Dylan. Kun je de deur gewoon open doen?" Ik zeg nog steeds niks. In plaats van te reageren, loop ik naar de deur toe. Ik draai hem op slot. Mijn vader bonkt op de deur. "Dylan! Je doet nu de deur open!" Ik zet mijn serie weer aan.

De volgende dag ontbijt ik niet en kom ik veel te laat uit mijn bed. Ik pak snel mijn tas in, pak de lunch die mijn moeder heeft klaargezet en dan ga ik naar school. Ik zeg nog steeds niks tegen mijn ouders.

's Middags staat mijn moeder me letterlijk op te wachten voor de deur. Ik moet mijn fiets toch achter zetten, dus ik loop strak langs haar heen en parkeer mijn fiets achter het huis. Ik loop naar binnen en ga meteen naar boven.

's Avonds komt mijn vader weer aan mijn deur. Ik was hem vergeten op slot te doen, dus mijn vader kan zo naar binnen lopen. "Dylan, ik snap dat je je rot voelt. Over de verhuizing, ik snap helemaal dat het een klap voor je is. Maar het is nou eenmaal niet anders. We moeten meegaan met de tijd en we moeten geld verdienen. En op dit moment is de enige manier om dat te doen te verhuizen. Het is rot, het is naar, maar het moet."

Met pijn in mijn hart stel ik die ene vraag die ik al langer had willen stellen. "Wanneer verhuizen we?" Ik tril en daardoor mijn stem ook. "Volgende week zaterdag." zegt mijn vader rustig. Te rustig, wat mij betreft. Ik reageer daarom door te schreeuwen, te schreeuwen dat ik niet wil, dat ik niet meega. Hij blijft daar maar zitten. Hij doet niks, hij reageert niet, hij kijkt en luistert alleen maar. Na een tijdje besluit hij toch iets te zeggen. "Ik ga vast wat spullen inpakken." 

Ik sla de deur achter hem dicht en ga er tegenaan leunen. Ik laat me zakken, een snik verlaat mijn keel. Ik voel tranen vallen op mijn schoot.