MAAARING ITO ANG WAKAS
“Ano ang mapapala ko sa araw na ito? Magkakaroon ba ako ng matinong trabaho? Makikita ko bang muli si Jenny? Madudugtungan ba ang naudlot naming samahan? Magaganap ba ang closure na inaasahan ko? Mabuti pa ang baliw sa labasan, may sariling mundo at ideya. Hindi mo makikita sa kanya ang pagbabalatkayo na kadalasang makikita mo sa mga nag-iibigang nagtataksilan. Mabuti pa sina inay at itay, may taimtim na pananampalataya kaya alam nila ang kanilang mga landas na tinatahak.
Mabuti pa ang mga naging mga guro ko sa kolehiyo, alam nila ang mga depinisyon at katuturan ng kanilang mga itinuturo. Samantalang ako, saan ako mag-uumpisa, ano ang mundong naghihintay sa akin at paano ko ilalahad ang baliw na pag-ibig na unti-unting pumapatay sa akin?”, nahihiwagaang tanong ni Intoy sa kanyang sarili.
Ito ang kaisipang bumabagabag sa kanya habang binabagtas ang kahabaan ng kalye sa Maynila.Nakikipagsapalaran. Hindi nya alintana ang mga nakaririnding busina ng mga sasakyang parang langgam sa dami. Sa mga nagtataasang gusali na abot ang mga ulap. Sa mga taong kanyang nakakasalubong, mga lalakeng naka-tuxedo at mga babaeng putok ang mga make-up sa mukha na akala mo ay mga ehekutibo sa mga kumpanya pero promodizers pala.
Isang nakatayong nilalang na naka-shades ang pumukaw sa kanyang atensyon. Nilapitan nya ito, pero laking gulat nya na yun pala ang kababata nyang si Perry, ang baklang kamukha ni Jenny. Ipinangalan sya kay Agent P, ang Platypus sa Phineas and Ferb. (Huwag na kayong magtaka kung bakit ganun ang tawag sa kanya).
Perry: Saan ang lakad mo? Pormang-porma natin ngayon ah?
Intoy: Naghahanap ng trabaho, alam mo na, wala nang allowance eh. Kailangang kumayod para may pamporma sa mga tsiks!.
Perry: Sige tutulungan kita pero dapat may pitik, pambili lang ng yosi, you know?!
Intoy: Ayokong magkautang ng loob, baka nga mas malaki pa ang babayaran ko sa’yo kesa sa sweldo ko. Mahirap na.
Perry: Sige, one-night stand na lang
Intoy: Anong akala mo sa akin, kolboy? Oh itong ballpen, gamitin mo kung kating-kati na ang lalamunan mo!
Perry: Tse, dyan ka na nga! Itsura nito!
Pinagpatuloy na ni Intoy ang paglalakad. Nagbabaka-sakaling si Jenny na sana ang kanyang makita para hindi masira ulit ang araw nya. Si Jenny na sobrang liberated na parang may kanser na sa kalandian na mahirap gamutin at hanapan ng lunas. Si Jenny’ng bangang na parang palaging tumitira ng sunog na tsinelas. Pumasok si Intoy sa malaking gusali para mag-apply. Pero habang papasok, may nakita syang babaeng naka-bandana sa isang sulok, umiiyak. Nilapitan nya at nagulantang dahil yun ang babaeng matagal na nyang hinahanap - si Jenny. Subalit hindi sya makapaniwala sa nakita, iba na ang pustura ng Jenny ngayon. Sobrang payat at parang literal na may kanser.
Intoy: Jenny, oh my God! Kumusta ka na? Anong ginagawa mo rito? Akala ko ba nag-suicide ka? Bakit hindi mo tinuloy sayang naman? June na ngayon, tamang-tama, maraming estudyanteng makikiramay sa iyo hahaha. Ayos na ba ang pagka split-personality mo?
Jenny: (tinitigan lang si Intoy, walang anumang tinig na namutawi)
Intoy: Oh wait, bakit namumugto ang mga mata mo? Kapapanood mo kasi ng soap opera, tuloy nagdradrama ka na naman. Hindi ko makuha kung bakit maraming naaadik sa mga ganyan, bakit hindi na lang ang mga sarili nilang problema ang kanilang iyakan?
Jenny: Bakit mo ako nahanap? Nilayuan na nga kita eh!
Intoy: Bakit mo naman lalayuan ang lalakeng dumilig sa iyong tuyot na halamanan? Sa lawak ng mundo, bakit kaya tayo pinagtapo? Siguro may atraso kang dapat mong pagbayaran o natanto mong mahal mo na ako at tayo ang itinadhana?
