Okumayı Bilen Her Varlık İçin Radyo

Gün-1 HEPİMİZ HOŞGELDİK!

Merhaba arkadaşlar. Hepimiz hoşgeldik. Bugün 12 Şubat 2018. Bu kitap benzeri şeyin ilk bölümü ile sizlerleyim. O zaman, ilk şarkımız ile başlayalım... Parçamız Mor ve Ötesi'nden "Oyunbozan".

"Bak dinledim seni, dokunmadım sana,
Dokunmadım, kalan rüyalara.
Zarar, ziyan; döküldü ortaya,
Ölüm kadar rahatmış ayrılık..."

Ölüm? Ayrılık? Sevmem ikisini de. Zaten her ölüm bir ayrılık, her ayrılık da bir ölüm değil midir ki? Siz ne düşünüyorsunuz?

Ha, bir de... Ölüm nedir? Benim ölüm denince aklıma gelen ilk şey; kuru, enseme vuran bir soğuk. Acı verici. Ama belki bir kurtuluş. Ama ölünce, bizi seven insanlara acı çektirmiş olmuyor muyuz? Onlara acı çektirmek istemeyiz. Ama kurtuluşu da ararız... Ne kadar da ilgi çekici bir denklem.

"Ufak tefek bir kaç sorun mu var?
Yeter, yeter, zaman şu an yalan...
Nedir ki bak, silindi hafızam,
Hayat kadar yalanmış ayrılık!"

Zaman? Yalan? Aklıma ilk olarak şey geldi... Matematik dersi! Ben matematiği severim. 40 dakika, kısaymış gibi gelir. Ama o süre, edebiyatta geçmez... Pekala, duygusal ortamı mahvettim. Ama olsun, siz buraya da düşüncelerinizi bırakabilirsiniz.

Ama hayat? Hayat yalan mıdır? Yeniden dirileceksek, hayatın yalanlığını kabul edebilirim. Ama hayat yalan dahi olsa... Bir amacımız vardır, değil mi? Bir var oluş amacımız. O amaç için çalışıyorsak eğer, hayat nasıl bir yalan? Bilemiyorum...

O zaman Mor ve ötesinden devam edelim. Parçamız, "Cambaz".

"Bütün dünya izler durur,
Afet-i azam bekler durur,
Hedefini al, piyasanı al, her şeyi al..."

Siz de hiç düşündünüz mü? Ya dünya, sadece bizim için yapılmış bir oyun tahtasıysa? Ya diğer insanlar... Yoklarsa? Görüntüden ibaretlerse? İçleri boşsa? Hissedemiyorlar, düşünemiyorlarsa?

"Yandı dertler bitti tasa,
Ben kurbanım bu cambaza,
İki gözüm kadar eminim sen yoksun..."

Bir gün gerçekten tüm dertlerimiz, tüm tasalarımız bitecek mi? Yoksa, arttıkça artacak mı? Bu konuda hiçbir fikrim yok... Sizce?

Birinin yokluğundan 2 göz kadar emin olmak... Ah, belki hepimiz yaşıyoruz. O kişinin yanına olmadığını, mesela şu an şu yazdığımı okumadığını nereden bilebilirim ki? Ama o yokmuş gibi devam, değil mi?

Dertlerimizden bahsetmişken... Sıradaki şarkımız oralardan bir yerlerden fırlasın mı, ne dersiniz? Pinhani'den "Zor Günler", hepimize gelsin...

Şimdi, önce derin bir nefes alalım...

"Zor günler birden biter mi?
Aşık sevdaya küser mi hiç?
Bir yol var senden geçer mi?
Kendinden bir yol çizer misin?"

Sizce, zor günler bir gün bitecek mi? Bir gün, aşıklar sevdaya küsecek mi? Yolun sizden geçmesine izin verecek misiniz? Pekala, kendinizden bir yol çizeceğinize dair çok bir umudum yok. Sormuyorum bile.

"Zaten gerçekler hayal kadar güzel mi?
Çok istersem dertlerim sahiden biter mi?"

Açık konuşmak gerekirse, benim gerçeklerim kolay kolay hayal kadar güzel olamayacak. Ama bu yüzden gerçeklerime küsmeyeceğim. Gerçeklerim, sizi seviyorum. Ama hayallerim? Sizinle yaşıyorum.

Belki, belki çok küçük bir umut kırıntısı arıyorum... Ah, ama yok. Sanırsam dertlerimiz kolay kolay bitmeyecek dostlarım. Olsun, sağlık olsun. Sonuçta onlar, gerçeklerimizin dikeni, değil mi?

"Kaybettim kabul, incinmez gurur,
Hatalar ancak ölmekle son bulur...
Hiç bilmez gibi attım kendimi,
Yanlış yaptıysam öğrenmek içindi..."

Kaybetmeyi kabul etmek her baba yiğidin harcı değil, değil mi? Mesela "Ben sürekli hata yaparım!" Diyen çok kişi bulunmaz etrafımızda. Ama bir şey itiraf edeyim mi? Ben sürekli hata yaparım. Ya siz?

Hatalarımız ölünce bitecek, evet. Ve hatalarımız dünyanın sonu değil. Herkes yanlış kararlar alıyor. Ama size bir şey söylemek istiyorum bu konu hakkında. Her hatamızdan bir ders çıkarmak, hata yapmamaktan daha önemli. Zaten hep hata yapacağız. Ama aynı hatayı tekrar etmedikçe, sıkıntı yok!

Ah, çok duygusala bağladım! Ama burada kesmem gerek. Çünkü, yarın okul var. Ve ben, derslerde uyumamalıyım. Siz de derslerde uyumayın... O zaman Ne diyelim? Yarın görüşürüz arkadaşlar. Hepinizi, henüz kimse olmasa da, çok çok seviyorum. Ya da, seveceğime eminim. İyi geceler!