"အင္း...ဦးႏိုင္ေရာလိုက္ရမွာ..."
"အာ...ကိုယ္က..."
"ဘာလဲ...မအားဘူးေျပာမလို႔လား..."
"..."
နဖူးကိုလက္မနဲ႔မယားပဲကုပ္ေနပံုအရသူမလိုက္ခ်င္မွန္းအတပ္သိသည္...ကိုယ္နဲ႔သာလူႀကီးဆန္ၿပီးသေဘာထားေတြႀကီးျပေနတာ...သူ႕အိမ္မွာဆိုအငယ္ဆံုးဆိုတဲ့ဂုဏ္ပုဒ္နဲ႔ေတာ္ေတာ္ဆိုးသည္...မလိုအပ္ပဲဝါသနာအရစုေဆာင္းထားတဲ့သူ႕တန္ဖိုးႀကီးဆိုင္ကယ္ေတြကိုအတင္းျပန္ေရာင္းခိုင္းေနတဲ့သူ႕အစ္မအပ်ိဳႀကီးေၾကာင့္မိဘအိမ္သြားမလည္ခ်င္တဲ့သားလူဆိုးႀကီး...
"ဦးသခၤတည္ႏိုင္...ဒါခင္ဗ်ားအစ္မအရင္းေမြးေန႔ေနာ္..."
"သိတယ္ေလ...ေတာ္ေကာင္းေလးရယ္...မမႀကီးကကိုယ့္ကေလးေတြကိုေရာင္းခိုင္းေနတာ...ဒီၾကားထဲသူေျပာလိုက္ရင္...မင္းေလးကပါအႀကံတူဥာဏ္တူေတြျဖစ္သြားေရာ..."
"အဲဒါဆို...အဲဒီဆိုင္ကယ္ေတြကိုတစ္သက္လံုးအလွၾကည္႕ေနမယ္ေပါ့...စီးလည္းမစီးရက္ဘဲေလ..."
"မစီးရက္တာမဟုတ္ပါဘူး...ကိုယ့္စိတ္အလိုဆိုဆိုင္ကယ္ပဲစီးမွာ...ေဟာဒီကသူေတာ္ေကာင္းေလးကိုေလတိုးမွာစိုးလို႔ကားပဲစီးတာ..."
"ျဖစ္ရတယ္...သြား...ေရသြားခ်ိဳးေတာ့..."
အိပ္ယာေပၚကမထေသးတဲ့သူကိုအေနာက္ကေနသိုင္းေပြ႕ရင္းကိုယ့္ေခါင္းကိုသူ႕ပါးနဲ႔ထိေတြ႕ထားတဲ့လူသားေၾကာင့္ပါးစပ္ကသာႏွင္ထုတ္ေနတာလက္ေတြ႕မွာရင္ခြင္က်ယ္ထဲတိုးဝင္မိသည္...ေက်းဇူးတင္ပါတယ္...အရိပ္တစ္ခုလိုေအးျမေစခဲ့တဲ့ရင္ခြင္မို႔...အဲဒီအရိပ္ထဲကေနပဲလြတ္လပ္ေပ်ာ္ရႊင္စြာပ်ံသန္းေနတဲ့ငွက္ေလးတစ္ေကာင္ကိုလိပ္ျပာသန္႔စြာေမွ်ာ္ေငးခြင့္ရခဲ့တာ...
"မမေလးကကိုယ့္ကိုလွမ္းစေနတာ...သိလား...ေတာ္ေကာင္းေလး..."
သူေတာ္ေကာင္းေလး လို႔သူသံုးတဲ့နာမ္စားအားေခၚရတာမေမာဘူးလားလို႔ေမးေတာ့အဖ်ားဆြတ္သြားတာက ေတာ္ေကာင္းေလး တဲ့...ၾသဇီမွာLebsianအျဖစ္ခံယူထားၿပီးတရားဝင္အိမ္ေထာင္ျပဳထားတဲ့သူ႔အစ္မကမိဘမဲ့ေက်ာင္းမွာပဲအတိုခ်ံဳးၿပီးစီးသြားတဲ့တစ္ဦးတည္းေသာေမာင္ေလးရဲ႕မဂၤလာပြဲကိုအခုထိအားမရေသးဟန္တူသည္...
Part-21 (Final)
Start from the beginning
