Ο Μπάτσος και η πρασινοματα

...

Μετά απο μια εβδομάδα...

Εδώ και μια εβδομάδα είμαι στο ορφανοτροφείο.

Η άλλη με έχει χτυπήσει δύο φορές. Μια γιατί άργησα να γυρίσω το βράδυ που είχα πάει για τσιγάρα και την αλλη γιατί παρακοιμηθηκα.

Η Βάνα έχει καιρό να πατήσει στο ίδρυμα. Δεν την έχει δει κανείς εδώ και καιρό...

Με τα κορίτσια τα πάμε πολύ καλά. Έχουμε γίνει όντως αδελφουλες... Δεν το περίμενα αυτό.

Μόνο που...

Τα κορίτσια εδώ και πόση ώρα με έχουν αγκαλιά λες και πάω στον πόλεμο. Όπως κάθε μέρα...

"Εμ κορίτσια σταματάμε λίγο γιατί μου έχετε γίνει σαν βδελλες;"Ρωτάω ενω αφήνω ενα γελακι.

"Σορι αλλά έχουμε να σε δουμε τοσα χρόνια και νιώθουμε ακόμα απαίσια για τότε."Λέει λυπημένα η Βερόνικα.

"Εεε ελάτε τώρα. Μια χαρά ολα. Εχει περάσει μια εβδομάδα που είμαι εδώ και ολα πάνε καλα."Λέω.

"Ρε ήταν τόσα πολλά."Λέει έτοιμη να βάλει τα κλάματα η Ηρώ.

"Ναι αλλά αυτά ανοίκουν στο παρελθόν. Πως να σας το πω... Η Ελισάβετ πέθανε. Πέθανε και δεν μου λείπει καθόλου."Απαντάω ειλικρινά.

"Πως γίνεται αυτό; Δεν θες να θυμάσαι τίποτα; Πως γίνεται να ξεχάσεις;"Ρωτάει η Μαρία. Εγω ξεφυσαω και κάθομαι στο κρεβάτι μου.

"Δεν θέλω να θυμάμαι τίποτα. Ήμουν ενα θύμα. Όμως τώρα άλλαξα. Δεν φοβάμαι τίποτα. Είμαι πως να σας το πω... Αναίσθητη. Δεν με νοιάζει τίποτα και κανένας!"Λεω λιγο πιο δυνατά.

"Αν δεν νοιαζοσουν τότε γιατί βοήθησες την αδελφή μου;"Ρωτάει η Χριστίνα.

"Γιατί μας συγχωρεσες;"Ρωτάει η Ηρώ.

"Γιατί... Δεν ξέρω. Την Στέλλα θα ήταν πολύ ηλίθιο εκ μέρους μου να την αφήσω μόνη της σε μξα δύσκολη στιγμή. Και εσάς γιατί... Καταλαβατε το λάθος σας. Και... Ίσως να... Σας... Ο απλά το έκανα."Λέω και γελανε.

"Οοο απλά πες πως μας αγαπάς."Λέει η Μαρία.

"Δεν μου αρέσουν τα ψέματα."Λέω με ενα στραβό χαμόγελο.

"Πως μας συγχωρεσε πάντως τόσο γρήγορα;"Ρωτάει η Ηρώ απευθυνόμενη στα κορίτσια.

"Εγώ πιστεύω πως κάποιος όμορφος και γοητευτικός βοήθησε σε αυτό."Λέει τραγουδιστά η Χριστίνα.

"Είναι ερωτευμένη!"Λένε όλες μαζί.

"Τι? Εγω? Πως σας ήρθε αυτό στο μυαλό?"Ρωτάω φωνάζοντας.