"ΡΩΓΜΕΣ ΣΤΟ ΣΚΟΤΆΔΙ"

1)"Ο ΔΡΟΜΟΣ"

Παλεύω με στα τσιμεντένια πατώματα του νου, μα η λωρίδα της λογικής τα μάτια μου σαν αναμμένα

φανάρια ζωγραφίζει στο φως της διαδρομής μου..

Μην με επιθυμείς θα έχω χαθεί βαδίζοντας ξυπόλυτη στα όνειρα μου..

Κάπου εκεί θα με βρεις..

Μην με λησμονάς όταν θα σφυρηλατώ το πορτρέτο τους στο έρεβος της ψυχής μου..

Κάπου έχει με αποχαιρετάς..

Ο καθένας περπατά μονάχος του αυτό τον δρόμο και ας μας βαστώ ανάμεσα στα σφραγισμένα μας

δάχτυλα...

Μίλα μου ψιθυριστά θα μας ακούσει ο χρόνος, όσο η απόσταση μας θα αποζητάει την σιωπή...

Ίσως αυτά που δεν θα ακουστούν να είναι όλη η αλήθεια μας...

Να με κοιτάς όπως σε κοιτώ, λες και φτάσαμε στην πηγή τού ονείρου, μα από επιλογή δεν γευτήκαμε το

νερό της...

Χαμογέλα η ζωή είναι ένα φευγάτο αγνό και συνάμα αμαρτωλό βήμα...

Μια στιγμή που θα κρατήσει λίγο λιγότερο από παραπάνω, λίγο περισσότερο από το τίποτα, ίσα με το

πάντοτε...

Μια μικρή ατέλεια παράσταση που ρομαντικά το φινάλε θα ρίξει την αυλαία αμέσως μετά τον δικό μας

επίλογοΜια λευκή σελίδα γραμμένη από εμάς...

Χαμογέλα μου...όπως και εγώ...

Θα σε θυμάμαι όσο με ξεχνάς...

Και θα σε ξεχνώ όσο θα με θυμάσαι....

Μα αυτήν την διαδρομή ορκιστήκαμε πως θα την μάθουμε μαζί...

Όρκος στις αδαμάντινες σιωπές και στα μαυρόασπρα πιόνια...

Στα κρυστάλλινα κομμάτια μας που μέτρησαν τις πέτρινες αντοχές μας..

Ηρωικά μα και δειλά θα σε κεντώ στις κινήσεις μου και στο αιώνιο πάθος της κοινής φυγής μας...

Να με κυνηγάς όσο θα τρέχω μακριά σου ...

Θα τρέχω από πίσω σου όσο θα σπαταλάς τις ανάσες των κουρασμένων μας εγωισμών..

Βράδυ μα τα όνειρα μας έμειναν ακράδαντα εκκωφαντικά αξημέρωτα...

Ξημερώνει....

Άραγε πόσο κοστίζει η εκπλήρωση της απουσίας!!!

Σε ρωτώ...πόσο νικητής νιώθεις μες στην αποδοχή της ήττας σου και πόσο ηττημένος παραδομένος

στην νίκη.?.

Όποιος κέρδισε έχασε διπλά...

Όποιος έχασε κέρδισε ακριβώς το ίδιο..

Πόλεμος και λάφυρα όλα αποκυήματα μιας έκρηξης ενός "σε αγαπώ" όλο συντρίμμια...

Σου απαντώ...

απόψε εμείς γίναμε σε αυτόν τον κόσμο ξένοι που συστήθηκαν από την αρχή..

Με μόνη επιθυμία, κατάρα ευχή και χάρη, ποτέ ούτε εσύ ούτε εγώ να σταματήσουμε να μας

ονειρευόμαστε στου έρωτα την δίνη....!

Κάπου εδώ τελειώνει και καθαρίζει ο δρόμος μας...

Άσε με να τον περπατήσω μαζί σου, ίσως στην επόμενη στροφή να μας περιμένουν όσα δώσαμε,

παίξαμε και χάσαμε..

Βήματα απολογισμού...Μα κάνε μαζί μου αυτήν την διαδρομή και μην μιλάς, η θέα αυτή έχει ανάγκη να αποστραγγίξει τα

λόγια μας.

Μην μου φοβάσαι όσο το σκοτάδι θα μακραίνει τόσο το φως θα απαλύνει τα βήματα...

Θα τα ομορφαίνει.....

Ραφαέλλα Α.Μπούχλα / Maximos Varotti