Ο Μπάτσος και η πρασινοματα

Πίσω στην κόλαση..

"Μ@λ@κ@! Ηλίθιε! Κ@ριολη! Σε μισώ! Σε μισώ! Σε μισώ!"Φωνάζω ενω πεφτω στο κρεβάτι μου ενώ Ουρλιαζω.

"Ζέτα!"Φωνάζει ανυσηχα ο Γιώργος καθώς μπενει στο δωμάτιο μου.

Με βάζει στην αγκαλιά του και με χαϊδεύει τρυφερά ενώ προσπαθεί να με ηρεμήσει.

"Με παράτησε! Με παράτησε! Μονο την παρθενία μου ήθελε!"Φωνάζω.

"Αδελδουλα μου ησύχασε. Θα πάθεις τίποτα."Λέει.

"Δεν με αγαπούσε! Με έκανε να νιώσω όμορφα πράγματα που πάντα ήθελα να αποφυγω!"

"Αν θες να κλάψεις κανε το. Θα σου κάνει καλό."Μου λέει.

"Οχι! Οχι! Δεν θα ξανα κλάψω για κανεναν! Δεν θέλω να κλαίω!"Φωνάζω ενώ βγενω από την αγκαλια του και σπάω οτι και αν ηταν στο κομωδινο μου.

"Ζέτα θα πάθεις τίποτα!"Φωνάζει.

"Παρατά με! Θέλω να φύγω..."Λέω πιο σιγά.

"Ζέτα δεν θα πας πουθενά!"Μου λέει αυστηρά.

"Γιατί; Δεν μπορώ να είμαι μέσα σε αυτούς τους τέσερις τοίχους!"

"Μίλησα! Και σταματά να φέρνεις όλη την ώρα αντιρρήσεις! Μια ζωή μόνο αυτό κάνεις! Δεν θα μπορούσες να ήσουν σαν τα αλλά κορίτσια της ηλικιας σου; Είσαι μια απογοήτευση!" Μου φωνάζει και νιώθω να σπάω σε χίλια μικρά κομμάτια.

"Δεν με θες;"Ρωτάω με σπασμένη φωνή.

"Όχι! Σε Βαρέθηκα!"Λέει και φεύγει κοπανωντας την πόρτα πίσω του. Δεν νιώθω τα πόδια μου...

Παιφτω στο πάτωμα και προσεύχομαι να είναι μόνο ένας εφιάλτης...

Δεν είναι όμως...

Δεν με θέλει... Με μισεί ο αδελφός μου...

Πάω στο μπάνιο και ρίχνω λίγο Νερό στο πρόσωπο μου.

Ανοίγω το ντουλαπάκι και παίρνω τους μαύρους φακούς επαφής μου. Τους βάζω και πάω πάλι πίσω στο δωματιο μου.

Κλειδωνω την πορτα και ξαπλωνω στο κρεβάτι μου. Κανένας δεν με αγαπάει...

Πως πίστεψα οτι με αγαπάει κάποιος;

Η μαμά μου δεν ζεί.

Ο πατέρας μου με παράτησε.

Τα κορίτσια στο ορφανοτροφείο...

Οι κύριες στο ορφανοτροφείο...

Ο Γιώργος αν και δεν ήθελε ποτε να το παραδεχτεί με θεωρεί υπεύθυνη για το οτι καταλήξαμε στο ορφανοτροφείο...