Indy zoekt in haar grijze langwerpige etui naar een bruikbare pen terwijl ik wachtend met mijn arm op haar tafel lig. "Yes!" Indy heeft haar pen gevonden, dat is duidelijk. Ik kijk op en Indy heeft al haar pen geopend en staat paraat om te schrijven. "Ready?" Vraagt ze nog een laatste keer. "Ja hoor, ga je gang." Gefocust op elke beweging die ze maakt zie ik haar hand naar mijn arm komen. Met elke centimeter dat ze dichterbij komt klopt mijn hart sneller en sneller. Zal ik haar zoenen als ze dichtbij genoeg is? Nee dat is best vreemd om in de klas te doen. Vreemde gedachte. Ik was blijkbaar weg aan het dromen want ik schrik wanneer haar warme zachte vingertoppen mijn arm aanraken. Centimeter voor centimeter verschijnt er blauwe inkt op mijn arm die van punt naar lijn naar cijfer gaat. Ik doe extreem mijn best om niet te trillen bang dat ze het merkt met haar zachte voelende vingers. Voordat ik het wist had ze al haar nummer geschreven en verdwenen de vingers van mijn armen. De warmte van haar vingers bleef daarentegen in mijn arm gebrand alsof haar vingers er nog steeds waren. Starend naar mijn arm hoor ik de oorverdovende bel niet en word ik wakker geslagen door Stef met een nare klap tegen mijn achterhoofd. Als ik opkijk zie ik nog een glimps van de sierlijke handbeweging die Indy altijd maakt wanneer ze zwaait. Vinger voor vinger verdwijnen deze in haar hand tot zij ook verdwijnt maar dan door de deur naar de hal.
"Gast." zegt Stef opgewonden terwijl we de gang doorploegen. De massa aan onbekende gezichten staat weer eens stil door de chaos op de trappen. "Ze is tot over haar oren verliefd op je man, hoe kan je zo'n ongelooflijk bord voor je kop hebben." "Zegt de jongen met oneindige kansen die hij steeds niet ziet." Stef schud zijn hoofd. "Dat doet er niet toe, momenteel hebben we het over jou." Langzamerhand komt er beweging in de benen van enkele mensen maar veel komen we niet vooruit. "Je gaat toch wel een move maken als ze bij je is?" Ik schud mijn hoofd en probeer het weg te lachen maar Stef geeft niet op. "Gast neem haar alsjeblieft op d'r bek voor mij. Anders zal ik je helaas als homo moeten aanschouwen voor de rest van je leven." "Ik ben bang dat dat het geval zal zijn want ik zal nooit het in me hebben om met haar te zoenen. Ik durf nog niet eens in haar richting te kijken laat staan mijn lippen op die van haar te plaatsen." Stef lacht en slaat me op mijn schouder. "Ik ben er vrij zeker van dat jij stiekem gewoon de grootste player op aarde bent maar het nog niet helemaal door hebt. Ik geloof in je. Gewoon diep ademhalen en er voor gaan." Eindelijk komt de stoet aan langzaam lopende tieners vooruit en gaan we richting ons lokaal. "Jij hebt makkelijk praten, iedereen valt voor je zonder dat je er iets voor hoeft te doen, waarschijnlijk gebruikt Indy mij slechts om dichter bij jou te komen." "Doe toch normaal." zegt Stef terwijl hij zijn hoofd teleurgesteld schud. Na in de ellenlange rij van mensen gestaan te hebben komen we eindelijk bij het saaiste vak op deze planeet aan. Geschiedenis. Misschien komt dit door de docent anders wel doordat Indy er niet is.
