Toen ik de ruimte binnenkwam leken ze allemaal te verstijven. Met verduisterde blikken en gedempte stemmen praatten ze verder. Ik mocht niks horen, dat wist ik nu ook wel. Maar maakt het nog echt uit wat ik wel of niet hoor? Stap voor stap loop ik naar de met mijn naam gegraveerde stoel. Weet alleen niet of ik graag met die naam geassocieerd wordt. Met de stappen groeit het gewicht van mijn rugzak en schuurt deze de laatste paar huidcellen van mijn schouders af voordat ik kan gaan zitten. 'Asking Alexandria - Where did it go?' dreunt in mijn horen. De stoel krijst wanneer ik hem naar achter trek, ga er met een zucht op zitten en laat mijn tas gelukzalig vallen.
Met mijn blik op oneindig staar ik naar de grauwe grijze muur. De leeftijd hiervan is gemakkelijk te zien. De met pennen gekraste 'tekeningen', kleine missende stukjes steen en kapotte plekken op de muur schreeuwen 'kapotte tiener dromen'. De klok boven de deur beweegt niet eens meer en maakt slechts het irritante stilte verbrekende tikkende geluid die ik gelukkig momenteel niet hoor. De verse splinters die uit de deuropening steken prikken de vergeetachtige handen die erlangs schuren. Bas probeert voor de duizendste keer een gum door het bijna onbreekbare raampje van de deuropening te gooien, wat natuurlijk nogmaals mislukt. Tevergeefs staan Thomas en Bram klaar om de daad te filmen voor de berg geld die ze zouden verdienen met de video die zogenaamd viral zou gaan. Voor het trio zit Linda haar make-up bij te werken met het spiegeltje van haar snel huiswerk overschrijvende tweelingzus Eva die naast haar zit. Het groepje van vier dat voor de tweeling zussen zit bestonden uit de aller aller beste vriendinnen zoals ze vaker zeiden, maar zoals altijd zijn ze momenteel bezig met hun dagelijkse drama. Mijn dagelijkse bestudering van mijn klasgenoten word grof onderbroken terwijl ik luister naar de laatste paar seconden van mijn muziek wanneer er een duister figuur voor mijn tafel komt te staan.
Ik zet mijn koptelefoon af om te horen wat Stef te zeggen heeft. Met een geïmiteerde lage stem begon hij "Jongeman, het is de bedoeling dat je je hoortelefoon af zet en opbergt voordat je het lokaal binnenkomt." Rollend met mijn ogen berg ik mijn koptelefoon op. Jammer genoeg heeft Stef zijn slechte imitatie gelijk. Stef geeft me een stoot tegen m'n schouder en gaat rechts van me zitten. Ik snap niet hoe en waarom wij nog steeds beste vrienden zijn. Hij is letterlijk het tegenovergestelde van mij in alles.
Het wel goed geboren broertje. Hij heeft natuurlijk wel alle goede genen gekregen van zijn ouders. Hij ziet er goed uit, is sociaal, ongelooflijk intelligent en heeft een geweldige smaak in alles. Logisch dus dat alles en iedereen plat op hun bek valt voor hem.
Ik geef er niet veel om, ook al maakt het lopen met hem soms lastig. Ik sta niet graag in de spotlight van iemands aandacht en dat gebeurt me iets te vaak wanneer Stef het zoveelste gesprek begint met een willekeurig persoon. Soms is het ook wel semi-grappig om mee te luisteren hoe hij volledig blind is voor alle flirtende gebaren van de talloze meisjes waarmee hij praat. Het maakt me eigenlijk best jaloers omdat ik graag ook zo makkelijk wil kunnen praten met meisjes. Maar eerlijk gezegd denk ik dat hij homoseksueel is, maar dat is meer iets dat hij zelf zal moeten ontdekken. Misschien blijft hij daarom al die jaren zo vriendelijk bij me.
Stef begint over zijn zoveelste uitvinding die hij dit weekend gemaakt heeft in de schuur bij hem thuis. Hij heeft een enorme schuur met alle nodige gereedschap om mee te werken. Gewoon in zijn achtertuin. Terwijl hij enthousiast door blijft ratelen begin ik opnieuw weg te doezelen. Totdat er een nieuw figuur verschijnt in de deur opening en ik me meng in de massa van kijkende ogen.
Indy.
De gestalte was van Indy. 1 meter 65 aan puur geluk. Het meisje dat al je dromen mee nam en alleen haarzelf achterliet. Haar prachtige figuur liep sierlijk langs de haar aangapende Bas die plotseling de gum liet vallen waar hij zo druk mee bezig was. Elke stap die ze neemt lijkt nog sierlijker dan de ander. Ze leek wel te zweven. Haar donkerbruine licht gekrulde haren hingen nonchalant langs haar hoofd alsof ze zo uit bed was gekomen, blauwe ogen om in te verdrinken en haar onberispelijke huid leek wel onwaar. Zonder dat ik het wist had ze al haar plek links van me bereikt.
Vreselijk cliché hoe ik verliefd ben op het populairste meisje die heel toevallig naast me zit, maar ik kan er ook vrij weinig aan doen dat ze zo'n heerlijk persoon is met een nog heerlijkere persoonlijkheid. "Goedemorgen Alex." Haar zoete vriendelijke stem brengt me in een nog diepere slaap. Ze knipt twee keer in haar vingers voor mijn gezicht. "Aarde aan Alex?" Ik schrik wakker en kom uit de starende massa.
