Zo veel pijn ,maar te veel liefde #VOLTOOID#

53. Finale

Ik stond op ik had een en short aan me een t-shirt. Ik liep op blootte voeten door de gangen heen. Ik hoorde mensen schreeuwen. Ik werdt gek ik zakte in en hield me oren vast. Ik kon het geschreeuw niet meer aan. Ik voelde een hand op me schouder. Ik keek voorzichtig omhoog. Het was een meisje. Ze hielp me omhoog "kom maar". Ik liep met haar een kamer in en zat op haar bed. "Wat doe jij hier" ik zuchtte hard "lang verhaal" ze knikte begrijpelijk "en jij" ze keek me verdrietig aan. "Het begon allemaal op me 17de ik ging trouwen ik werdt zwanger me kind werdt afgepakt en ze zetten mij uithuis ik werdt gek en peofff ik ben hier beland" ik keek haar aan "ik wil hier weg" "Ohh meid dat gaat niet zomaar " "waarom" "omdat dit een gesloten inrichting is het is 24 uur beveiligd" "IK MOET HIER EEN WEG UITVINDEN"
Ik liep boos uithaar kamer. Ik liep naar me kamer en huilde daar als een kleine meisje. 5 jaar geleden ik was 16 ik zei altijd ik zal op mijn 21 afgestudeerd zijn en dan trouwen en dan kinderen ik heb niks van alles gedaan. Waar ben ik goed aan. Ik huilde van teleurstelling. Ik liep naar het glas water en gooide het tegen de muur aan. Ik pakte de glas scherven en bekraste me buik. Ik schreeuwde hard Maar de pijn in me Hart was 100x erger. 21 jaar en niks van me leven gemaakt de hoer gespeeld ik kon dit voorkomen ik had dom gespeeld. Ik liep naar het raam ik wou eruit springen. Me t-shirt was helemaal met bloed bevlekt ik nam de glas scherf mee. Ik sprong en belande kei hard op het groene gras veld ik was 2 sec bewusteloos maar stond weer op. Ik moet terug ik moet terug naar het begin. Waar het allemaal gebegon. Ik liep half rennend door de straten heen. Ik zag een auto met een vrouw daarin. Ik liep naar haar toe en klopte op de raam ze schrok en stapte gelijk uit. "Wat is.." ik hield het glas scherf tegen haar keel aan. "Ik leen jou auto" ik werdt gek ik stapte de auto binnen en starte de auto. De vrouw was nog helemaal in shock. Ik reed terug naar het begin. Ik werd gek waar begon het allemaal waar. Me moeder had geen broers of zussen toch ze was enigs kind. Tijdens het 2 uur rijden dacht ik zoveel na maar kwam niet op een antwoord ik werd gekker en gekker

Ik reed me straat binnen een pijnlijke steek ging door me hart heen. Ik legde me hoofd op het stuur en huilde. Uiteindelijk stapte ik uit en liep langzaam naar me ouderlijke huis. Het is nog niet te laat. Ik kan naar parnassia gaan daar laten ze me nog slapen en geven ze me eten.  Nee ik moet het vandaag doen anders doe ik het nooit. Ik stond voor me deur. Ik hoorde kinderen de deur was open. Ik zag een klein meisje met een kleine jongen en 2 ouders. Ze waren zo gelukkig. Wacht Huh dat ben ik. "Mama ik ga later piloot worden" "Insha Allah Miriam jij zult meer dan dat worden" ik kneep in me ogen en zag dat alles weg was. Alles was op zijn plek. Er lag overal stof er is iemand deze huis binnen gegaan. Ik liep trillend naar me moeder de kamer. Elke stap die ik maakte vielen er druppels bloed naar beneden. Ik liep me ouders de kamer binnen en ging op het bed zitten en huilde me kapot. Ik snoof me ouders geur op. Ik stopte en liep me moeder de kast binnen. Er waren geen kleding daar binnen. Ik opende elke laden maar niks. Ik keek onder de bed maar zag niks alleen een gescheurde matras. Wacht ik schoof me hand daarin en voelde iets hards ik trok er hard aan en er viel iets naar beneden. Het was een houten doosje. Ik opende het en zag een adres en een pistool en paar foto's. Wie is deze man ik draaide de fotos om nabil was er op geschreven WoW hij lijk zo erg op iemand maar ik kon het niet verwerken. Ik nam de foto mee en stond op Wat is dit. Ik ga daarnaar toe en als het niks is waarom zou het dan zo verstopt zitten.

Ik liep naar me auto en deed het navigatie. Niet zo ver van hier. Ik reed heel snel en ik verloor nog steeds bloed. Ik ga eerst met iemand afrekenen en weet precies waar en wat.

Ik stond voor de deur. Ik liep naar de deur en klopte aan. Er kwam een jongen te voorschijn. Ik keek naar imad. Me ogen werden groot imad nabil nabil imad. Vader en zoon zoon en vader. Ik pakte het pistool en richte het op hem. "Miriam" zei hij. "Loop naar binnen" hij liep naar binnen en ik sloot de deur achter me dicht. "Waarom heb je ons dit aangedaan" hij lachte hij stook een sigaretje aan. "Je oompje rida was niet zo lief" "oom ik heb geen oom" hij stond op maar ik richte het op hem "zit of ik schiet" "maak me maar af ik ga toch naar de hel" "ik heb jou niet nodig maar je vader" ik zag dat zijn ogen groot werden. "Draai je om" "loop naar de schuur" we liepen de schuur naar beneden en ik duwde hem daar in. En deed het opslot. 2 deuren. Ik zat daar en wachtte. Ik stook een sigaretje aan en dacht aan me oom. Heb ik een oom. Misschien heb ik meer ooms of tantes. Ik moet me oom vinden maar eerst kijken waar ik die nabil vindt. Ik hoorde imad op de deur bonken en schreeuwen.

Ik hoorde de deur open gaan. "IMAD IK HEB PIZZA" ik richte het pistool op hem "zo nabil herken jij mij"hij liet zijn pizza vallen op de grond "wie ben jij" "zit" hij zat. "Marwan dunya rida komt het je bekent voor" ik zag iets in zijn ogen veranderen. "De kleine mirr ik wist niet dat jij leefde" "HOU JE MOND DICHT" Imad bonkte nabil keek me woedend aan "laat me zoon vrij" ik lachte. "Ik maak jou dood" "niet als ik jou eerst dood maak" ik schoot een kogel. Ik deed me ogen dicht en zag hem zakken. "Miriam ik maak je dood papaa" opeens ging de deur open imad rende op me af. Ik schoot een paar keer ergens. Imad was voor me neus hij hoestte bloed uit zijn mond en zakte in. Ik schrok en liet de pistool vallen. Ik rende uit het huis en stapte me auto in. "Ik ben een moordenaar ik heb 2 mensen vermoord ik ga naar de hel ik moet dood"

Ik kwam voor een mooie huis. Ik stapte snel uit en voelde me buikpijn al het werd me lichtjes. Ik liep naar het raam en keek naar binnen niemand. Ik pakte een steen en maakte de glazen deur kapot. Ik opende het. Ik liep alle kamers binnen tot dat ik stopte bij een kamer. "Mama" zei ik zacht. Ik opende het nachtkastje. Ik vond een brief bij en een pas.

Lieve dunya
Begon het.  Ik had het door gelezen en liet er tranen bij vallen. Ik voelde me zo leeg. Rida me oom had voor me moeder het geld over gelaten en een hotel in Marokko. Maar waarom ik deed me ogen dicht. Ze wist dat dit zou gebeuren liet het voor mij. Ik zag een kleine telefoontje erbij. Had was helemaal leeg er zaten geen contacten in niks. Ik liep huilend naar beneden. Ik liet de bad vol vullen. Ik legde de telefoon op de stoel. Ik pakte een brief en pen.

Wie dit vindt de eigenaar is ayoub el amrani
Sturen naar het adres ALGERIE pustbus 273881  XXXX XXXXXX XXXX

Ik deed de pas erin ik schreef er ook een brief bij voor hem

Ik pakte alle brieven bij elkaar die ik heb gevonden van me moeder en pakte een aan steker en legde het op de stoel naast het bad. Ik huilde niet meer me gevoel was op nul. Ik keek in de verband doos en zag daar allemaal pillen drugs. Ik pakte het en legde het op de stoel. Ik kleden me uit en ging in bad. Ik las elke brief. Ik verbrande elke brief. Niemand mag hier achter komen maar dan ook niemand. Het water was koud ijs koud. Ik wil dat ayoub hier nooit achter komt. Ik keek met pijn naar het bakje met pillen. Ik nam er een stuk of 20 in. Na een tijdje werdt me hoofd lichter. Ik keek naar het telefoontje en pakte het. Ik belde nassir zonder reden want kenden zijn nummer uit me hoofd hij nam niet op. me telefoon viel in het water en ik viel bijna weg. Ik wou dat het anders zou eindigen maar niet iedereen boek eindigt met een happy end. 

2 dagen later vonden ze Miriams lichaam. Ze was dood gegaan aan te veel drugs. De politie keek in haar telefoon wie ze laatst gebeld had en zagen dat het nassir was. Nassir had spijt van zijn leven dat hij niet had opgenomen. De politie overhandigde het brief aan nassir. Hij vloog de dag gelijk naar Algerije aangekomen zocht hij het adres op en trof daar ayoub aan en overhandigt te het. Dat is wat hij op z'n minst wat hij voor haar kon doen.

Pf ayoub

"Miriam wat is er met haar" "Allahi rahamha" nassir draaide zich om en liep weg. 

Ayoub opende de brief

Als je dit leest ben ik weg. Ik was er nooit voor je ik heb je leven verpest en die ook van je broertjes en zusje. Het spijt me zo erg ik vergeef me zelf het nooit. Ik had dit nooit zo willen beginnen en eindigen. Het doet me zo pijn als ik naar jullie kijk. Hier is alles wat je nodig hebt. Het geld er zit genoeg op het is voor jou vlieg naar Marokko en zet de hotel op jou naam dat is ook voor jou. Graaf niet verder dit was me eigen keus beter voor iedereen en de oplossing voor iedereen. Ik had het zo niet gewild zorg goed voor de kids ik hou van jullie

Liefs Miriam

END STORY