ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့အသံအဆံုးမွာအိပ္ခ်င္ေနတဲ့မ်က္လံုးအစံုကိုအတင္းျပဴးၿပဲဖြင့္ရင္းလူးလဲထရသည္...အိမ္ခ်င္းနီးေနေပမဲ့မတူညီတဲ့တကၠသိုလ္တစ္ခုဆီမွာပညာသင္ယူေနရသူေတြမို႔ဟိုအရင္ကလိုခဏခဏမဆံုျဖစ္ၾက...တျခားတကၠသိုလ္ေတြထက္ပိုလို႔အတိမ္းအေစာင္းမခံတဲ့အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းတကၠသိုလ္ကိုေရြးခ်ယ္ထားသူမို႔ ကိုယ့္ဘက္ကစဆက္သြယ္ဖို႔ဆိုတာပိုလို႔ရွားပါးသည္...ငယ္ငယ္ကတည္းကသံေယာဇဥ္ဆိုတာမ်ိဳးနဲ႔အဆက္အသြယ္ျပတ္တာမ်ိဳးအျဖစ္မခံသူေတြေၾကာင့္သာ...
"ဘယ္ကမနက္စာကိုစားခ်င္တာလဲ ဦးေျပပိုက္မိုး...အျပင္စာေတြမေကာင္းတာမသိဘူးလား..."
"..."
"ေမေမ့ကိုထမင္းဆီဆမ္းနဲ႔ငါးေျခာက္ဖုတ္လုပ္ခိုင္း...ဘယ္အျပင္စာမွသြားစားဖို႔မစဥ္းစားနဲ႔..."
"မင္းကလဲ..."
တိုးတိမ္လွစြာေသာတံု႔ျပန္သံရဲ႕ေနာက္ဆက္တြဲအေနနဲ႔ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့မ်က္ႏွာေလးေၾကာင့္စိတ္ေတာ့သိပ္မေကာင္း...
"ဘာစားခ်င္တာလဲ..."
"ေဒးေဒးဆိုေန႔တိုင္းအျပင္စာေတြစားေနရတာပဲမဟုတ္လား..."
အေမးနဲ႔အေျဖကတစ္လြဲ...တစ္ခုခုကိုေတြးၿပီးစိတ္မေကာင္းျဖစ္သလိုေလးေျပာေနတဲ့ ပိုက္ ေၾကာင့္ဟိုတစ္ေန႔ကမွျဖစ္ခဲ့တဲ့ေဒးနဲ႔ျပသနာကိုသတိရသြားသည္...
"အဲဒီေကာင္ေဆးလိပ္ေတြလဲေသာက္ေနတယ္..."
"ဟင္...ဟုတ္လား...မင္းမတားဘူးလားသိုင္း..."
"တားလည္းရမွာတဲ့လား..."
"မင္းစကားဆိုနည္းနည္းေတာ့နားေထာင္ပါတယ္ကြာ..."
စိုးရိမ္ႀကီးစြာေသာပိုက္အသံမွာၾကင္နာျခင္းေတြအျပည္႕...ခ်က္ခ်င္းဖုန္းထုတ္ၿပီး Weather App ဖြင့္ၿပီဆိုကတည္းကေသခ်ာသည္...POL ရဲ႕အေအးဒီဂရီကိုၾကည္႕ၿပီးေဒးကိုစိတ္ပူမည္...ေႏြးေႏြးေထြးေထြးေနခိုင္းဖို႔ပူဆာမည္...ႀကိဳသိေနေသာအေျခအေနတစ္ခုကိုေရွာင္ထြက္ဖို႔အခန္းထဲကထြက္ကာေမေမ့ကိုမနက္စာျပင္ခိုင္းဖို႔ဆင္းလာမိသည္...
"ေမေမ...သားတို႔ကိုထမင္းဆီဆမ္းနဲ႔ငါးေျခာက္ဖုတ္ေလးလုပ္ေပးပါဦး..."
Part-2
Start from the beginning
