Egoist ♕

Egoist -19-

Tekerlek sesleri bittiği zaman bip bip sesleri başladı. Yakından gelen ses bip bip sesleriydi fakat uzaktan biiiiiiip sesi geliyordu.

Yankı ölüyor muydu?

Hayır, o ölmez ki o ölemez. Beni bırakmaz ki o.

“Kalp masajı etkili değil.” Demeye kalmadan ses yeniden eski halini aldı.

“Acil 6 ünite 0 pozitif kan getirin.” Zaten gerisi de yok…

∞∞ ∞∞ ∞∞ ∞∞ ∞∞ ∞∞ ∞∞ ∞∞ ∞∞ ∞∞ ∞∞ ∞∞ ∞∞ ∞∞

“Şhh kendine geliyor”

“Bi başından çıkın kızın. Nefes alamayacak şimdi” bu Buğra mıydı. Ben neredeyim ya?

Gözlerimi açtım, ilk başta göremiyordum. Gözümü birkaç kez kırptım ve etrafıma üşüşen insanları gördüm. Buğra, Bora, Zehra, Özgür, Rüzgâr, Selay, Koray ve annem. Ahh tabi ya başka kimin hastanesinde olabilirdik ki.

“Kızım iyi misin?” gözlerimi kapattım ve açtım.

“Pardon siz kimsiniz” dedim boğuk bir sesle. Suratlarına bön bön baktım. Hepsinin ağzı bir karış açık bana bakıyorlardı.

“Ne?” diye bağırdı Buğra.

“Şaka yaptım ya. Ama şu halinizi görmeliydiniz” dedim ve boğuk sesimle kahkaha attım. Hepsindeki rahatlama gözle görülürdü.

“Yankı nerede. Durumu nasıl” dedim istemsizce. Annem serumumu ve oradaki bazı cihazları kontrol etti ve elindeki şeye rapor etti.

“Seninle gelen şu çocuk, durumu ilk başta kötüydü. Ama kontrol altına alındı. Ameliyatı iyi geçti. Şuan yoğun bakımda durumu iyi. İki saat kadar sonra normal odaya alırlar.” İçimdeki huzursuzluk geçmemişti.

“B-ben duydum. O ölmüştü, kalbi durmuştu…” dediğimde annem sözümü kesti.

“Çok güçlü bir kalbi var. İlk başta durmuş olabilir ama sonradan tekrardan çalıştı. Demek ki kaybedemeyeceği insanlar var.” Dedi ve kapıya yürüdü.

“Benim işlerim var yavrum.”

“Ne zaman çıkabilirim”

“Çıkabilirsin ama çıkmak isteyeceğini sanmam, arkadaşın burada sonuçta” dedi ve göz kırptı. Anne! Sen ne ima ediyorsun abimin yanında ya.

Annem dışarı çıktığında abim elimi tutup anlımdan öptü.

“İyi misin kızılcık” dedi ve geri çekildi ben de oturur pozisyon alacakken ayağımdaki ağrıyı fark ettim. Ayağım sargılıydı.