Kafes (Askıya Alındı)

K.0.5.

Ekrem'den anlatım...

Merdivenlerden yukarı çıkarken Efken'in odasının kapısı hafifçe aralıyıp başını içeri uzatmış Aras'ı görünce duraksadım. Aras sırıtan yüzüyle geri dönünce hemen iki basamak aşağı inerek görüş açısından çıktım. Efken'in yanındaki odasına girince yukarı çıktım ve Efken'in odasına sakince yürümeye başladım. Kapısını hafif aralayıp başımı uzatınca Efken ile Armina'nın sarılarak uyuduğunu fark ettim. 

Ah,tabiki bunun olacağını biliyordum. Daha onlar küçükken de aynı şey oluyordu. Efken Armina'ya seninle evleneceğim diyordu. O günler gözümün önüne gelince büyük bir gülümseme kapladı yüzümü. Kafamı geriye çekip sakince kapıyı kapattım. Onların birbirlerini seveceklerini biliyordum. Bunun olmaması neredeyse bence imkansızdı. 

Armina'dan devam...

Kalktığımda hala Efken bana sarılı bir şekilde uyuyordu. Evin içinde Aras'ın ve babamın sesi yankılanıyordu. HASSİKTİR. BABAM VE ARAS GELMİŞTİ. Aniden yataktan fırladım. Benim fırlayışımla Efken'de uyandı ama daha doğru dürüst yüzüne bakamadan yeri boyladım. Efken yatağın kenarından kafasını uzatıp bana baktı ve sonra da tabiri caizse haykırmaya başladı. 

Efken'in haykırışı üzerine babam ve Aras odaya daldı. Beni o halde yerde görünce onlarda Efken'e katıldı. Ya ben neden hep rezil oluyordum? Kendimi iterek ayağa kalktım ve Efken'in yanındaki yastığı alıp karnına ve kafasına vurdum. Aras'ın yanına gidip o canım bukle bukle saçlarına asıldım. Babama dönüp kolarımı kaldırdım. Oda şaşırdı ama kollarımın arasına girdi. Yanağına uzanınca öpeceğimi sanıp oda kafasını uzattı. Isırmamla kafasını ve kendini geri çekmesi bir oldu. 

Efken en az hasar olanları olarak ona vurduğum yastığı sıkmış Aras'la babama gülüyor,Aras kafasını ovuşturuyor babam da yanağının acısını geçirmeye çalışıyordu. Burdan bakınca da baya komik gözüküyorlardı. Aras'la babam bana dönüp ''Ama Efken'de hiç hasar yok.'' diye bağırınca bende haklısınız diyerek Efken' döndüm. O gülen suratı yerine korkmuş bir yüz vardı karşımda. 

Yanına gidip tuttuğu yastığı aldım ve yüzüne bastırmaya başladım. Tepki vermeyince karnına oturdum ve daha fazla bastırmaya başladım. Nihayet altımda benden kurtulmak için çırpınmaya başladı. Hem benden kurtulmak istiyordu hem de düşmeyeyim diye belimden tutuyordu. En sonunda yatağın boş tarafına doğru dönünce üstündeki bende o tarafa doğru düştüm. Az kalsın tekrara kafa üstü yere çakılıyordum ama Efken hızlıca uzanıp kafamdan tuttu. 

Tam bu anda tiz bir çığlık duyduk. Birden herkes bana bakınca ''Saçmalamayın lan ben öyle çığlık atar mıyım?'' diyerek dikkatlari üzerimden uzaklaştırmaya çalıştım. Efken ve babam kafalarını haklısın der gibi sallayarak birbirlerine baktı bu sırada hepimizin gözü Aras'a takıldı. Hiç konuyla ilgilenmiyormuş gibi boş boş etrafa bakınıyordu. 

''Oha!''

''Yuh!''

''Çüş!''

Üçümüzden de sırayla gelen tepkiler sonrasın da Aras'ın ''Ne var be aaa!'' diye bağırarak odayı terk etmesi bir olmuştu. Arkasından koşup koridorda sırtına atladım. İlk başta sendelese de bacaklarımı tutup durdu. ''Ne kızıyorsun abiş ya takılıyoruz sana.'' diyince birden yüzü değişti. ''Kız sen bana abiş mi dedin? Fenerbahçe FIFA Dünya Kupası'nı kazansa anca bu kadar sevinirdim.'' dedi. Dediği şeyi düşünce ne kadar çok sevindiğini fark ettim. ''Harbi mi la? Valla ona bende çok sevinirim ama önümüzdeki maçlara bakacağız. Biz barıştık mı?'' dedikten sonra kafamı eğip yanağını öptüm.