Een Drama Vol Liefde (On Hold)

Hoofdstuk 1 - Daten is shit

''Ik weet niet zo goed wat ik ervan vind eigenlijk. Ik bedoel, natuurlijk zijn sommige bands gewoon wat hipper dan anderen, maar daarom hoeven ze nog niet goed te zijn.''

Ik neem een kleine slok van mijn witte wijn en speel wat met het overige beetje dat zich in de bodem van het glas bevindt. De wijn proeft heerlijk zoet op mijn smaakpapillen wanneer ik slik. Yum.

''Wat denk jij?''

Stefan's gezicht wordt opgelicht door zijn telefoonscherm. Zijn groene ogen staan niet langer meer op mij gericht, maar bewegen op en neer langs het schermpje van zijn IPhone.

''Uhu,'' antwoordt hij. Wauw, wat is hij geïnteresseerd.

Hij klikt zijn scherm uit en legt zijn telefoon neer op de bar voor hem om nog een slok te kunnen nemen van zijn biertje. Een snerpende stem vult de zaal van Barney's op. Een vrouw zo oud als mijn moeder heeft de lege plek op het podium opgevuld. Haar hoge stem past totaal niet bij het nummer wat ze probeert te zingen. Ik herken het nummer niet, maar ik weet wel dat ze wat zanglessen kan gebruiken.

''Stef? Luister je wel?'' vraag ik, een tikkeltje geïrriteerd van het feit dat hij zijn aandacht liever richt op zijn telefoon dan op mijn gezelschap. Zo gaat het nou altijd.

''Ja, bands ja,'' zegt hij, waarna hij zijn hoofd weer mijn kant op draait. ''Ik weet niet, ik luister niet echt naar bands ofzo. Meer uh, meer alleen rap weet je wel,'' zegt hij.

Voor even heb ik het idee dat hij oprecht geïnteresseerd in me is wanneer zijn ogen mijn gezicht afzoeken naar een teken van enige emotie, maar al snel verplaatst hij zijn aandacht naar het Heineken glas in zijn handen.

''Rap hè? Snoop Dogg zeker?'' vraag ik.

Stefan schud zijn hoofd heen en weer en lacht. Hij verandert wanneer hij dat doet. Zijn glimlach trekt door tot aan de lachrimpeltjes bij zijn ogen, waar zijn lange donkere wimpers schaduwen werken op zijn wangen.

''Nee! Zeker niet. Eminem en dat soort dingen,'' zegt hij.

Wanneer hij lacht beweegt het zilveren ringetje in zijn lip wat heen en weer. Ik vraag me af of het een oprechte lach is of niet. Jongens zijn altijd zo onduidelijk wanneer ze signalen van affectie proberen af te geven. Stefan al helemaal.

''Serieus? Dat had ik niet bij je gedacht,'' merk ik op. ''Ik had wel wat heftigere muziek verwacht.''

Stefan haalt zijn hand langs zijn gezicht. De tatoeages op en rond zijn polsen lieten me denken dat hij ook wel naar old rock zou luisteren, net als ik. Zijn piercings en donkere kledingstijl geven toch wel andere signalen af dan ik eerder dacht.

''Echt?'' vraagt hij verbaasd. ''Waarom dan?''

Ik neem nog een slok van mijn wijntje voordat ik hem antwoord. De zingende vrouw zorgt ervoor dat ik amper helder kan nadenken. Haar stem is nu zo vals dat ik het liefst meteen opsta om haar van het podium af te duwen. Ik grijns duivels bij de gedachte.

''Nou,'' begin ik. ''Je uiterlijk zei wel wat anders. Ik weet niet zo goed hoe ik het uit moet leggen.''

Stefan knikt langzaam met zijn hoofd op en neer.

''Ik weet wat je bedoelt hoor. Ik hoor het wel vaker van anderen.''

Ik speel wat verveeld met mijn haarlokken en zucht zachtjes. Op dit soort momenten mis ik Lena's wijze woorden. Ze zou na drie seconden al weten of het wat kan worden tussen Stefan en mij. Ik daarentegen heb na een ruim half uur nog geen enkel idee bij de jongen die naast me aan de bar zit.

''Van je vrienden?'' vraag ik. ''Of van vreemden?''

Stefan spiegelt mijn eerdere actie door ook met zijn hand door zijn haren te gaan. Zijn zwarte krulletjes pieken alle kanten op. Hij is best aantrekkelijk, al zeg ik het zelf.