EVERYTHING ARRANGED [ON HOLD]

Chapter 25 (2)

I released a sob. "G-grabe ka rin no? Hanggang ngayon na alam ko na ang pagpapanggap mo, pilit mo pa ring tinatakpan through those empty words. H-hindi mo alam at talagang wala k-kang pakialam sa mga t-taong nasasaktan mo? Ang sama mo." Hindi ko na mapigilan ang mga hikbi ko. 

"Don't cry, please don't." Again, I did not respond. At kahit anong pigil ko hindi talaga ako mapigilan ang hikbi at pag-iyak ko. "Shit Tara! Open the door!" He keeps on banging the  door. Pakiramdam ko masisira yun anytime.

"No. *sob I don't want to see you."

Itinigil na nya ang pagpipilit na pagbubukas ng pinto. "Fine. Just.. Please. Just tell me kung ano ang problema. Please let me defend myself. Please."

"Para ano? Para lokohin mo lang ulit ako?"

"Niloloko? Hindi kita niloloko!"

"Really? Then tell me. Hindi ba kaya mo lang ako pinagtitiisan ay dahil sa ayaw mong mabuko tayo ng parents mo? That you planned on getting annulment before?"

"Where the hell did that come from?"

Hindi ko pinansin ang sinabi nya. "At kaya mo lang ginagawa ang lahat ng ito ay para malagay ang loob ko sayo then we can give the lolo's their grandchildren? Hindi ba yan ang tunay na rason sa mga ginagawa mo ngayon? All your promises, your gestures, lahat ng yun ay puro arte lang hindi ba? Pagpapanggap to save both our family's reputation?"

I hugged myself and cried my heart out. Pero sa totoo lang, wala akong makapa na galit para sa kanya. Pain is all I can feel. At sobrang sakit na. Sobrang tanga ko lang to believe in him.

Click! I looked up and saw Kent's face. Nasa drawer lang nga pala yung susi ng pinto ng banyo. He knelt and cupped my face. I just let him. Hindi ko sya magawang itulak. I closed my eyes and let all the tears flowing. Minahal lang naman kita, bakit kailangang kong masaktan ngayon?

Pinunasan nya ang luha ko. "Will you please hear me out?"

Marahan akong tumango. I don't know what got into my head at tumango ako when I also know na hindi pa ako handang makinig sa kanya. Pero naalala ko ang paulit ulit na sinabi ni Bianca nung nasa bar na kami. I should listen to him as well.

Inalalayan nya akong tumayo. "Tara.."

Itinaas ko ang kamay ko to stop him from talking. "S-saglit lang." I inhaled.

"Kung hindi ayaw mo pang makipag-usap ngayon, maiintindihan ko. Pero sana pakinggan mo ako."

"N-no. Its just that, b-baka hindi tanggapin ng utak ko ang mga sasabihin mo. But I want to know. I want to listen."

"Hindi ko alam kung san at kung kanino mo nakuha yang mga sinasabi mo. But one thing's for sure Tara, naging totoo ako sayo. Siguro nga noong una, napilitan ako na magpakasal sayo. Pero ikaw din hindi ba? We decided to marry for our families. We both know that we started a not so good beginning. We both know the situation."

"I-I know."

"Hindi ko tinatanggi na I planned to get an annulment noon. It's because I was thinking of you. Alam kong gusto mo ng pamilya and alam ko na nung mga panahong yun, I'm not the right person to give you what you wanted."

"T-then bakit hindi mo itinuloy?"

Tumungo sya at ngumiti. "Dahil naging mabait sa akin ang tadhana. Binigyan nya ako ng pagkakataon na makilala ang taong di ko aakalaing mamahalin ko."

Naramdaman ko bigla ang pagbilis ng tibok ng puso ko. Pero nanatili akong tahimik at patuloy pa ring nakinig.

"Sa pagdaan ng panahon, unti unti ko syang nakilala and found out that there are so many lovable things about her. Hanggang sa naramdaman ko nalang na gusto ko syang protektahan, alagaan, ingatan, mahalin; na gusto ko syang makasamang bumuo ng pamilya. Nagsisi pa nga ako dahil ang dami kong nasayang na panahon." Tumunghay sya and look at me in the eyes. "I've realized that 3 years is enough. Na dapat noon pa ako gumawa ng paraan to make this work, Tara. Dahil sa totoo lang, noong nagsisimula na ulit tayo, noon ko lang din naramdaman na hindi naging mali ang pagpayag ko sa marriage na to. Simply because eto ang naging daan for me to know you, to find you, the woman I never thought that will make this heart.." Itinuro nya ang dibdib nya. "..beat like crazy. I love you Tara, please believe in me."

I was moved to tears. Overwhelming. Ewan ko ba pero sobrang saya ko after hearing those words from him. Yes, he uttered promises and sweet words, but he never said that he loves me. Iba pa rin kapag naririnig mo mismo galing sa taong mahal mo.

"Tara.. don't cry. Hindi kita pinipilit na maniwala sa akin. Pero sana kahit yun lang. Kahit yun lang ang paniwalaan mo. Mahal kita." Lumapit sya sa akin and wiped my tears away. 

"Bruhang yun. Walang hiya." Bulong ko.

"Ha?"

Tumingin ako sa kanya. "Naniniwala ako sayo, Kent. And.." I caressed his cheek. "..I love you too."

Nanlaki ang mata nya. "W-what?"

I smiled. "I love you, Kent James Monte--nmph!"

I didn't managed to finish because he shut me up through his mouth. Slowly, his hands crawled upward and cupped my face. The kiss was gentle and passionate. Gumanti rin ako. I felt him smile. When we parted, pareho kaming nagpa-pant. He still held me close. "Thank you for listening sa akin. I love you. I really love you, wifey." 

I smiled back. "I love you more, hubby."

NOTE:

Hurray! Umabot ako sa deadline. Hihi. Musta naman ang chapter na to? :)

Feel free to comment guys. 

Salamat na din sa support. Love love! :D

Please Vote, Comment, Be a fan and Recommend! :D