Το τίμημα της ομορφιάς (Διήγημα - Horror)

Το τίμημα της ομορφιάς

Ζαλιζόταν. Το στομάχι της πονούσε από το πρωί και δεν μπορούσε να συγκεντρώσει το μυαλό της σε καμία δραστηριότητα. Υπέθεσε πως κάπως αδιαθέτησε. Εξάλλου κυκλοφορούσαν πολλές αρρώστιες εκείνη την εποχή στο βασίλειο. Αναρωτιόταν αν είχε κολλήσει τίποτα σοβαρό από τη χωριατοπούλα που τους επισκέφθηκε στο κάστρο την προηγούμενη νύχτα, για να ζητήσει τη βοήθειά τους.

Έδιωξε τη σκέψη από το μυαλό της και πλησίασε το ειδικό κερί στον φάκελο. Έσταξε λίγο ενώνοντας τις άκρες του και πάτησε τη σφραγίδα του συζύγου της, μαρκάροντάς το. Το έδωσε στον πρώτο φρουρό που συνάντησε στους διαδρόμους, με την εντολή να φτάσει το συντομότερο δυνατό στους παραλήπτες του, και επέστρεψε στο υπνοδωμάτιο.

Και μόνο από αυτήν τη μικρή κίνηση ένιωσε εξαντλημένη. Αποφάσισε να ακούσει τις απαιτήσεις του σώματός της και να ξαπλώσει. Δεν είχε και πολλές υποχρεώσεις εξάλλου. Θα περίμενε τον Φλόριαν, τον άντρα της, να επιστρέψει από την πρωινή εξόρμηση και θα περνούσαν μαζί το απόγευμά τους.

Είχαν περάσει λίγοι μήνες από την ημέρα του γάμου τους, όμως ακόμη δεν είχε συνειδητοποιήσει τις αλλαγές στη ζωή της. Τα τελευταία χρόνια δεν υπήρξαν και τα πιο φυσιολογικά. Ανέκαθεν ήταν θετικός άνθρωπος, δεν της άρεσε να είναι απαισιόδοξη και γενικώς πάντα έβρισκε κάτι καλό, ακόμα και όταν όλα ήταν μαύρα, όμως αντικειμενικά η ζωή τής είχε φερθεί πολύ σκάρτα τον τελευταίο καιρό.

Μετά τον θάνατο του πατέρα της όλα άλλαξαν και συνέβαινε το ένα κακό μετά το άλλο. Για όλα έφταιγε εκείνη... Η γυναίκα, που με τη ματαιοδοξία της αποφάσισε να καταστρέψει τη ζωή της, αποφάσισε μέχρι και να τη σκοτώσει. Δεν μπορούσε να τη συγχωρήσει, όσο και αν προσπαθούσε. Έλεγε στον εαυτό της πως θα έπρεπε να βάλει μία τελεία σε αυτές τις άσχημες σκέψεις του παρελθόντος, όμως κάτι δεν την άφηνε να το κάνει. Φοβόταν. Φοβόταν ακόμα και τώρα που εκείνη ήταν νεκρή, που δεν μπορούσε να την πειράξει, όσο και να ήθελε. Πολλές φορές φοβόταν να κοιμηθεί, γιατί ήταν συχνός επισκέπτης στα όνειρά της. Μια αφελής σκέψη της ήταν ότι μπορούσε να της κάνει κακό ακόμα και από εκεί. Κάθε φορά ξυπνούσε τρομαγμένη και έλεγχε το δωμάτιό της στον πύργο, μην τυχόν και είχε επιστρέψει.

Ήταν δική της απόφαση να μείνουν στο δικό της κάστρο μετά τον γάμο. Εκεί είχε όλες τις αναμνήσεις του πατέρα της, του τελευταίου ανθρώπου που τη λάτρεψε τόσο, πριν από τον Φλόριαν. Και εκεί βρισκόταν και σε σχετικά κοντινή απόσταση με τους φίλους της, με τους ανθρώπους που τη βοήθησαν στην περίοδο που είχε τη μεγαλύτερη ανάγκη. Που τη φιλοξένησαν, όταν δεν είχε πού αλλού να πάει, και έμειναν δίπλα της ακόμη και στον θάνατο...