Çocukluğumuz ne kadar da güzel geçerdi değil mi ? 5 yaşlarındayken keske büyüsem büyürsem beni de konuşmalarına dahil ederler benim de söz hakkım olur gibi şeyler zırvalardım . Şimdi daha tam olarak yetişkin olmamama rağmen keşke çocuk olsam diyorum . Ahh o uçurtmalarımız ne kadar da güzeldi değil mi ? Havada rengarenk uçuşurlardı . Ben o uçurtmalardan da anlamıştım büyüyünce her şeyin zorlaşacağını , ama bile bile istemiştim büyümeyi . Uçurtmanın neresinden anlarsın hayatın zor olacağını derseniz hemen söyleyeyim : Poşetler , biz rengarenk güzel mi güzel uçurtmalarımızı uçururken diğerlerinin poşete ip bağalayıp uçurmasıydı zoruma giden . Sorardım anneme -Anne neden onların güzel uçurtmaları yok ? Onlara da alalım anne ne olur ? annem hemen şöyle cevap veriri : -kızım onlara uçurtmanı vermek istersen ver ama önce hevesini al da ver tamam mı ? hemen oley derdim sevinirdim . Sonra büyüyünce içimdeki bu yardımseverlik yavaş yavaş silinmeye başladı . Bu küçük insanlara yardım etmeye çalışan ben ıyy şunların anneleri yok mu ne biçim giyiniyorlar gibi şeyler söylemeye başlamıştım hayat beni de o önyargılı insanların tarafına çekiyordu o gün annem bana gözleri dolu dolu baktı kızım dedi ya onların yerinde sen olsaydın ? O günden sonra araştırdım araştırdım araştırdım empati kurdum yaşamamam gereken şeyler yaşadım ve ben şu an bu yazıyı yazıyosam başardım demektir ! Hala dönmek için şansınız , şansımız var onları düşün yerlerinde sende olabilirdin . Bu söylediklerime göre karar ver . Umarım bir etkim olmuştur .
