Sorma ne haldeyim...
Yine halim hal değil benim...
Geçmişimin alaca karanlık hatıraları
Boğazımı tutmuş sıkıyor...
Birde sen yetmemiş gibi beni karanlığına çekiyorsun...
Ölecek gibi oluyorum biliyor musun...?
Sanki son nefes alış verişlerimin raddesine gelmişim de
Sana bu hayatımın zillet kalan yerinde veda ediyorum gibi...
Içim kanıyor biliyor musun?
Her ne kadar güleç bir yüzüm olsa da...
Inan benim gözlerim hep hüzne gebe...
Soranları hep iyiyim diye geçiştiren dilim olsada...
Isyana tecelli etmesin ama...
Kötüyüm, beterim, yorgunum ve dahası...
Üç can birden veriyorum şimdi toprağa...
Çünkü üç tane can farklı farklı yerlerde yaşarken can veriyor...
"Bu da hayat mı be" demiyorum?
Çünkü hep dilimin ucunda
"BETERIN BETERI VAR DOST AZ DAHA SABIR"
"KARANLIK GÜNLERIN ARDINDA SANA DA VARDIR FERAHLIK" diyorum.
Bu sabrın da bir sonu olduğunu,
Feraha kavuştuğum anda karanlık günlerin beni bırakmayacağını bildiğim halde...
Kendime susuyorum...
Ah bu susmalar...
Her kaybediş nedenim sizsiniz oysaki...
Medya kardeşimin (Simsırımın) çizimidir...
YOU ARE READING
Bir Avuç Şiir
PoetryYokluğun oldu yine kıyametim... Varlığın hisedilmeyecek kadar yok, Yokluğunla sınar oldun beni... Zaman geçip gider oldu... Sen bir selamı eksik eder oldun... Bütün kelamlar yine yokluğuna işaret, Bütün gözyaşları gidipte dönmedin yollara şahit... ...
