back for you ~Jily~

XLIII.

'Jyllina kun je haar even vasthouden?' vraagt James die Melanie met een arm tegen zijn borst houd en in de zijn andere hand een glas gouden elfenwijn, die waarschijnlijk peperduur is. Hij ziet er een stuk beter uit. Zijn haar ziet er zijdezacht uit in het nonchalant naar achter gekamde kapsel, de wallen onder zijn ogen zijn vrijwel verdwenen en zijn huid heeft een gezonde kleur. Hij ziet er ontzettend knap uit in de donkerblauwe coltrui die strak over zijn borst zit. Na Lily en James hadden gepraat had ze hem naar bed gestuurd en had ze hem vastgehouden tot hij sliep, wat verbazingwekkend snel was aangezien hij uitgeput was. Ze had hem gerust gesteld toen hij schreeuwend wakker werd en ze had hem geholpen met het schrijven van zijn brief aan Harry. De dagen die daarop volgde ging het telkens beter. Hij en zijn vrienden lachten weer zoals vroeger, de muziek die hij speelde was een stuk vrolijker en hij at voor het eerst in tijden zijn bord leeg.

'Waarom?' vraagt Jyll wantrouwig en James kijkt haar verbaasd aan.

'Zodat ik de oven kan openen zonder mijn dochter te grillen? Iets zegt me dat als mensen zeggen dat ze haar wel kunnen opeten dat figuurlijk bedoelen...' Jyll staart hem even aan alsof ze een geheel ander antwoord had verwacht maar pakt Melanie dan zonder nog iets te vragen van hem aan. James haalt het avondeten voor die avond uit de oven en de keuken wordt vervult met de geur van James' moeders beroemde lasagne. Hij zet het op het aanrecht en Sirius veert op.

'Is dat Euf's recept? James Potter waag het niet om nog een keer te sterven zonder het recept te hebben opgeschreven, dat is te lekker om opnieuw verloren te gaan!'

'Goed om te weten dat ik gewaardeerd wordt...' Misschien was het het geluid van de oven of Sirius' enthousiaste uitroep maar Melanie begint te huilen en Jyll wiegt haar een beetje wanhopig heen en weer.

'Merlin, Potter,' sneert Snape. 'Laat dat lawaai ophouden!' James stuurt hem een hatelijke blik voor hij Melanie weer van Jyll overneemt. Zodra ze doorheeft dat ze weer veilig in haar vaders armen is stopt ze met krijsen en begint op zijn pink te sabbelen. James drukt een kus op haar voorhoofd voor hij opkijkt naar de rest van van de orde van de feniks.

'Om terug te komen op het onderwerp, ik zou de plaats waar ik vast werd gehouden inderdaad wel weer terug kunnen vinden hoewel ik niet denk dat we er iets aan zullen hebben. Na mijn ontsnapping zijn ze daar sowieso weggegaan, wat onze zo vertrouwde vriend Snape hier vast kan bevestigen.' James kijkt met walging naar de man met vettig zwart haar tegenover hem.

'Het is nou niet bepaalt leuk om te moeten spioneren als een van Voldemorts meest vertrouwde dooddoeners,' sneert Snape. 'Een beetje dankbaarheid zou er wel af mogen.'

'Je zei dat je door kreeg dat je kon ontsnappen. Hoe dan, liet iemand een deur voor je open of zo?' vraagt Remus snel voor James iets terug kan zeggen en hij draait zich met tegenzin naar zijn vriend.

'Ik bedoelde het niet op die manier, ik bedoel mantaal ontsnappen,' zegt hij langzaam en hij wordt verbaasd aangestaard en hij geeft legt Melanie in Lily's armen voor hij verder gaat. Misschien is het zodat hij daardoor zijn handen vrij heeft voor zijn glas elfenwijn, misschien omdat hij Melanie niet bij zich wil hebben als hij aan die plek denkt of misschien allebei. Lily kijkt glimlachend neer op haar dochtertje en aait teder over haar wangetje. Ze is nog heel erg klein en ook nog steeds even mooi. Haar oogjes zijn hun babyblauwen kleur zoals na haar geboorte en ze heeft niet alleen dezelfde kleur haar als James en Harry maar het groeit ook even snel. 'Pijn is dragelijk zo lang je ergens anders aan kan denken. Zolang ik kon denken aan alle goede dingen in mijn leven en hoop kon koesteren dat Lily met Harry was ontsnapt had ik een doel om voort te leven, iets dat me sterk en helder hield. Toen ik die "andere James" was.' Zijn gezicht vertrekt even maar hij gaat wel door. 'Bleef ik maar mijn eigen moord herbeleven, en na een tijdje ook de dood van mijn zusje, van mijn moeder, mijn vader en mijn broertje. Ik was me er vaag van bewust dat ik in een soort kringloop zat en af en toe had ik dan dus ook nog een paar herinneringen van die andere James waar ik gewoon niks van snapte. Toen ik daar dus uitkwam had ik weer zelf controle over mijn gedachten.' Het blijft even stil en Lily's glimlach is verdwenen bij opnieuw moeten horen hoeveel hij heeft moeten lijden.