Epi-10

17.3K 2.2K 52
                                    

ျမဴေတြႀကားမွ ထိုးထြက္ေနေသာ အမိုးခြ်န္ခြ်န္။
ေလတိုးသံႀကားထဲမွ ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္နဲ႔
ထြက္ေပၚလာေသာ ေခါင္းေလာင္းသံ။
အျပင္ဖက္တိုင္ေအာင္ ျပန္႔လြင့္လာေသာ
သံျပိဳင္ဓမၼသီခ်င္းဆိုသံက  ရာသီဥတုနဲ႕အျပိဳင္ ေအးခ်မ္းေနသည္။
ႏွင္းရည္စိုေနေသာ ျမက္ခင္းျပင္ကို နင္းထားေသာ
ေျခဖဖိုးထက္ ေရေငြ႔တစ္ခ်ိဳ႕သီးခိုတြဲေနျပီ။
လက္ႏွစ္ဖက္ကို တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ပြတ္ေခ်ရင္း
ဘုရားေက်ာင္းဝင္းထဲသို႔ ရပ္ေငးေနေသာ ကေလးငယ္။ ရစ္သိုင္းေနေသာ ပုလဲႏွစ္ေတြသည္ ပန္းႏုေရာင္ေျပးမ်က္သားတို႔ႀကား ဥ ေနႀကသည္။

ထိုျမင္ကြင္းသည္ ရုပ္ေသပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္
ကဲ့သို႕ က်ေတာ့္ေရွ႔တြင္ နာရီခ်ီေအာင္တည္ရွိ
ေနျပီျဖစ္ေသာ္ငွား သက္ရွိပန္းခ်ီကေတာ့ မလႈပ္မယွက္။
ျမဴေတြလြင့္ေအာင္ တိုက္ခတ္ေနေသာ
္ေလေအးေတြႀကား မတုန္မလႈပ္ရပ္ေငးေနဆဲ။
စူးေအာင့္ပူျခစ္ေနေသာနာက်င္မႈဒဏ္မခံႏိုင္ေတာ့
၍ က်ေတာ္မ်က္လံုးစံုမွိတ္လိုက္ရေတာ့သည္။
က်ေတာ့္မွာသာ မ်က္ရည္ရွိရင္...
ဒီလိုသာ ခဏခဏျဖစ္ေနရင္ က်ေတာ့္ဝိညာဥ္
ေလာင္ကြ်မ္းရေတာ့မည္။

"ဘာလို႕ အထဲမဝင္တာလဲ လ်န္း...မင္းရပ္ေန
တာႀကာေနျပီ"

အသံတိတ္ရႈိက္သံတိုးတိုးေလးတစ္ခုထြက္လာ၏။

               >>>>>SOUL<<<<<

"မင္း မယံုေတာ့ဘူး မလား ေဇယ်"

ဝိညာဥ္ေတြ။ ကေဝေတြ။ စိတ္နဲ႔ ဆက္သြယ္
စကားေျပာေတြ။ ပညာသည္ နဲ႔ က်ိန္စာေတြ။
တျခားလူသာဆို က်ေတာ့္ကို ျပန္ႏိုးလာျပီး ဦးေဏွာက္အခန္းထိသြားတယ္ထင္ေနႀကမွာေလ။
"မယံုစရာလားဗ်။ ရွိတတ္တာပဲ။ က်ေတာ္က
ရွန္ဂရီလာ ရွိတယ္ဆိုတာေတာင္ ယံုတဲ့လူ..."

"ဘာလဲ ရန္ကုန္က ဟိုတယ္လား?"

"အာ...တကယ့္ ရွန္ဂရီလာကို ေျပာတာဗ်"

က်ေတာ္သေဘာတက်ရယ္မိသည္။

ေဇယ်ကိုသေဘာက်တာ တစ္ခုက ဘယ္ေတာ့
မွ ဟန္မေဆာင္တတ္တာ။ သူ႕စိတ္ထဲမွာရွိတာ
ကိုရိုးရိုးသားသားထုတ္ေျပာဝံ့တဲ့ သတၱိလည္း
ရွိတယ္။ ငါဟာ လူႀကီးသားဆိုတဲ့
မာနလည္းမရွိဘူး။က်ေတာ့္ကို မို႕လို႕လားေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။

SOULWhere stories live. Discover now