Τραγούδια
- Aligator\ Close to you
- Breathe me Sia
-Grenade Bruno Mars
- Skinny love
9ο κεφάλαιο
Μήπως με είδε; Όχι δεν μπορεί. Elenaσυγκεντρώσου μπορεί να μην είναι αυτό που σκέφτεσαι,, μπορεί να κάνεις λάθος μπορεί να είναι χίλια δυό. Όλα αυτά τα χτυπήματα με ρίχνουν κάτω Ω θεέ μου. << δεσποινίς Edward η ώρα σας έχει φτάσει στο τέλος της>> Ωραία. Τέλεια, δεν πρόλαβα καν να τελειώσω αυτήν την ρημαδό έκθεση. Και όλο αυτό με τον τύπο και το φάκελο αυτό πάλι από πού βγήκε;. Έκλεισα το τετράδιό μου απογοητευμένη που δεν τέλειωσα. Σηκώθηκα και έφυγα αφήνοντας ένα πικρό χαμόγελο στον οικογενειακό φίλο. Με τον φάκελο κολλημένο στο στήθος μου.
Είχε παντού σύννεφα σίγουρα θα βρέξει. Έβαλα λίγη περισσότερη δύναμη στα πόδια μου έπρεπε να πάω σπίτι μου για να γλιτώσω τα καιρικά φαινόμενα που από ότι έλεγαν θα έριχνε μπόρα. Ένα μαύρο αμάξι σταμάτησε ακριβώς μπροστά μου εμποδίζοντας να περάσω στο απέναντι τετράγωνο. Το ξέρω αφτό το αμάξι. Είναι του… << Θες να σε πάω κάπου;>> άφησε ένα ειρωνικό χαμόγελο ο Harryενώ άνοιξε το τζάμι του αυτοκινήτου του δίνοντάς μου την ευκαιρία να τον δω. Πάλι μπλέκεται στα πόδια μου. << Δεν χρειάζεται>> τόνισα της λέξεις μου και έκανα το κύκλο του αμαξιού για να περάσω απέναντι. Ο Harryβιαστικά άνοιξε την πόρτα του για να βγει και πριν προλάβω καν να κάνω κάποια ιδιαίτερη κίνηση το χέρι του τυλίχτηκε γύρω από το μπράτσο μου << θέλεις κάτι;>> τσίριξα και τράβηξα το χέρι μου << Μπορείς να μου πεις τι έχεις πάθει μαζί μου>> προχωρούσα αφήνοντας πίσω μου το Harry. << Elenaσου μιλάω>> φώναξε περισσότερο. Ήμουν αρκετά βήματα μακριά από αυτόν. << Ωραία ξες κάτι..>> γύρισα απότομα και ανασήκωσα τα χέρια μου << Δεν θέλω- δεν θέλω κάθε επαφή μαζί σου κατάλαβες θέλω να μήνης όσο πιο μακριά μου γίνεται!>> του φώναξα. Ήμουν αρκετά παρορμητική αλλά για την ώρα δεν έχω άλλη υπομονή να ασχοληθώ μαζί του. Δεν τον άφησα να μιλήσει, αλλά δεν ξέρω φαινόταν ότι κάτι σημαντικό ήθελε να μου πει, αλλά είμαι σίγουρη ότι θα ήταν οι γνωστές του μαλακίες.
Στεκόμουν έξω από την πόρτα. Τα ανακάτεψα όλα μέσα στην τσάντα μου. Τέλεια! Ξέχασα τα κλειδιά. Ελπίζω ο Jayνα γυρίσει σύντομα. Βόγκηξα και κάθισα πάνω στο ψυχρό τσιμεντένιο πεζούλι. Κυριαρχούσε απόλυτη υγρασία. Δεν είμαι κουτσομπόλα, αλλά επιτέλους θα ανοίξω τον φάκελο που τόση ώρα με έτρωγε η αγωνία. Ήρθε η ώρα. Έσκισα με το χέρι μου το από πάνω κάλυμμα που με εμπόδιζε από την σκληρή κόλλα.
Ήμουν εγώ. Σε εικόνες. Το ήξερα πως κάτι στραβά πήγαινε. Βρισκόμουν εγώ και ο Matμπροστά μου. Η φωτογραφία είχε επεξεργασμένο εφέ. Ήταν πιο φωτεινό το δωμάτιο. Που τα βρήκε; Γιατί μου συμβαίνουν αυτά; Είχα σταυρώσει τα χέρια μου. Δάκρυα άρχισαν να κυλάνε και να εμφανίζονται αναμνήσεις. Εικόνες διαδραματίστηκαν μπροστά μου. Δάκρυα άρχισαν να κυλάνε, δεν μπορώ να ελέγξω την αναπνοή μου η καρδιά μου ήταν έτοιμη να βγει από το στήθος μου, άκουγα τη κάθε σταγόνα αίματος μέσα στης φλέβες μου. Όχι πάλι. Έπειτα από τόσους μήνες με έπιασε πάλι- πάλι η κρίση πανικού. Για πρώτη φορά την είχα πάθει όταν μου ανακοίνωσαν ότι οι γονείς μου είχαν πεθάνει. Έπαιρνα βαθιές ανάσες, προσπάθησα πάλι να με επαναφέρω στους κανονικούς μου ρυθμούς. Ηρέμισε Elena- ηρέμισε. Προσπαθούσα να καθησυχάσω τον εαυτό μου.
Έσκισα τον φάκελο περισσότερο, σίγουρα θα υπήρχε κάποια εξήγηση. Ήταν ένα σημείωμα μέσα. Το άνοιξα γρήγορα. ‘’ Το ξέρω πως δεν θα ήθελες να το μάθει κανείς αλλά αν ήταν έτσι θα καταστρεφόταν ο κόσμος με τα ‘θέλω’. Είμαι ο φωτογράφος της σχολικής εφημερίδας και αφού θα συνεργαστούμε για το άρθρο του σχολείου πιστεύω πως θα έπρεπε να ξέρεις. Δεν της έβγαλα εγώ τα φωτογραφίες και δεν θα σου αποκαλύψω ποιος αλλά να ξέρεις πως μόνο αυτές που σου έστειλα έχουν μείνει όλα τα έχω διαγράψει.
Κυριαρχούσε απόλυτο χάος μέσα μου, δεν ένιωθα-δεν αισθανόμουνα. Κουλουριάστηκα από την ψύχρα που έτσουζε το δέρμα μου. Η φωτογραφίες ήταν τυλιγμένες γύρω από την παλάμη μου. Η πρώτες ψιχάλες άρχισαν να κάνουν την εμφάνισή τους. Βαριαναστέναξα αφήνοντας την ζεστή ανάσα μου σε μορφή καπνού πάνω στο κρύο αγέρα. Οι ψιχάλες άρχισαν να δυναμώνουν. Έπρεπε- έπρεπε να σηκωθώ αλλά δεν μπορούσα, το σόμα μου ήταν αδύναμο όπως εκείνη την μέρα. << Εδώ είσαι!>> φώναξε η Kristinπροσπαθώντας να περπατήσει με τα ψηλά τακούνια της πάνω στους λάκκους την βροχή. Η εικόνα της ήταν γελοία. <<Μα καλά γιατί κάθεσαι εδώ. Θα βραχείς>> << Θέλω να μείνω εδώ>> μουρμούρισα. Η Kristinκατάλαβε την σοβαρότητα της κατάστασης ακούγοντας την φωνή μου και βλέποντας τα κόκκινα από το κλάμα μάτια μου. << Τι έγινε>> με κοίταξε πεταρίζοντας τα βλέφαρά της. Προσπάθησε να καθίσει δίπλα μου. << Δες και μόνη σου>> τέντωσα το χέρι μου με της φωτογραφίες δίνοντας τες. Κοιτούσε σοκαρισμένη της φωτογραφίες. << Maποιος μπορεί να το έκανε;>> ψέλλισε. << Ποιοι μάλλον.. Είναι γνωστό ποιοι το έκαναν.>> << Σε παρακαλώ μην κλάψεις γι αυτούς δεν αξίζουν>> ήταν έτοιμη να με αγκαλιάσει και να με σφίξει στα μπράτσα της. Άφησα ένα γελάκι << Εγώ να κλάψω για αυτούς; Λοιπόν ΥΠΟΣΧΟΜΑΙ, πως θα τους ΕΚΔΙΚΙΘΩ , θα τους κάνω να πονέσουν τόσο όσο πόνεσα και εγώ,!>>
