Karanlık ve sessiz yolda yürürken topuklu ayakkabılarımın tıkırtıları kulaklarımı dolduruyordu.Ellerimi paltomun cebine atmış bir yandanda uyuşuk adımlarla yürümeye devam ediyordum.
Bazen kendi şansımızı kendimiz yaratırdık aslında.Kötü birşey yaşarsakta bunu kadere yorumlardık.
Hayatımızda en değer verdiğimiz insanlar kimdi?
Ailemiz.
Ben bir kişi için herkesi, en değer verdiğim insanları karşıma almıştım.Ve şimdide onun beni kullandıktan sonra nasıl kenara attığını görüyordum.Hemde kendi isteğimle kendimi onun kolları arasına bırakmıştım.Onun aşağlamaları,beni nasıl kullandığı aklıma geldikçe gögüs kafesim kasılıp, nefesimi kesiyordu.
Ben Derin.
Ve yemin ediyorumki, bunu sana ödeteceğim ve seni doğduğuna pişman edeceğim Rüzgar Aslanlı.
