က်ေတာ္စိတ္ေမာသြားသည္။

"စိတ္ခ်ပါ ။ အစ္ကို႔ကို ကာကြယ္ေပးမယ္။ အစ္ကို႕ အိမ္ကို ျပန္ေရာက္ေအာင္ ပို႕ေပးမယ္"

က်ေတာ္ပိုေမာသြားရသည္။ ဘယ္လိုပို႕မလဲ??
ျမန္မာစကားေတာင္ အဆီအေငၚတည့္ေအာင္
မေျပာတတ္တဲ့ ကေလးသာသာေလးက

"ကို႕ ခႏၶာကိုယ္က ျမစ္ႀကီးနားမွာ ရွိခ်င္ရွိေနမွာ"

"ျမစ္ႀကီးနား?"

"အင္းကိုယ္အဲ့နားကရြာေတြမွာ ပရဟိတလာလုပ္ ရင္း ျဖစ္တာ...ဒီကေနဆို ေဝးတယ္မလား?"

"ဒီေလာက္အေဝးႀကီးကို ဘယ္လိုျဖစ္ျပီး
ဝိညာဥ္လြင့္လာတာလဲ?"

"ကို တို႕ ဒီလိုေတြ႔ဖို႕ ကံပါလာလို႔ ထင္တယ္"

မ်က္ႏွာေလး မသိမသာ ညွိဳးက်သြားသည္။

"ငါ့လိုလူနဲ႔ သိတာ မေကာင္းဘူး"
ဟူ၍ ခပ္တိုးတိုးဆိုေသာစကားတြင္သိမ္ငယ္ျခင္း
တို႕ျပည့္လ်ံေန၏။

"မဟုတ္ဘူး လ်န္း။ မင္းနဲ႔ေတြ႔ခြင့္ရခဲ့တာ ကို ကံအေကာင္းဆံုးပဲ"

ကေဝေလးသည္ ရွက္ရြံတတ္၏။ ထိုရွက္ရြံမႈက
ဝိညာဥ္အား လင္းလက္ေစသည္ ဆိုပါက...

              >>>>>SOUL<<<<<

တေပါက္ေပါက္က်ဆင္းေနေသာ ႏွင္းစက္တို႔
အား ႀကည္ႀကည္ျဖဴျဖဴ ခံယူေနေသာရြက္ေႀကြ
စိမ္းတို႔အား ခပ္ဖြဖြဖိနင္းလ်က္ ျဖည္းျဖည္းမွန္မွန္
ေလွ်ာက္ေနေသာ ေျခေထာက္ေသးေသးေလး။
စိတ္မခ်သလို ေနာက္လွည့္လွည့္ႀကည့္တတ္ေန
ေသာ မ်က္ဝန္းနက္ေတြ။ ေပါ့ပါးေနေသာ ဤနာမ္
တရားနဲ႔ သူ႕နေဘးကပ္ေလွ်ာက္ခ်င္ေသာ္လည္း
တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ လင္းတက္လာတဲ့ ကိုယ္ခႏၶာကအႏၱရာယ္ကို ဖိတ္ေခၚေနသလို
ပဲေလ။

ရြာထဲမဝင္ရတဲ့ ကေဝေလးသည္ ထိုကိစၥအေပၚ
အာရံုသိပ္မရွိ။ ခံစားေနဟန္လည္းမရွိေတာ့...
ေတာပန္းလွလွမ်ားကို ေတြ႔ရင္ သဘာဝတရားကို
က်ေတာ့္အား မွ်ေဝေပးသည္။ ေဆးဖက္ဝင္ေသာ
သစ္ျမစ္သစ္ဥမ်ားကို ေတြ႔တိုင္းလြယ္ထားေသာ
ပလိုင္းေလးထဲ ေကာက္ထည့္တတ္သည္။ ထိုအခါဆို ေရႊေတြ႔သလို မ်က္ႏွာေလး ဝင္းပသြားတတ္ျမဲ

SOULМесто, где живут истории. Откройте их для себя