Chapter 1: Flight

196 37 157
                                    

Flight

Saturday [June 30, 2018] 4:10 am Ninoy Aquino International Airport

He's really now leaving.

Aalis na ang lalaking pinaka pinagkakatiwalaan ko. He wants me to come with him in France but I don't want to. My family is here, and I don't want to leave them here pero malalayo naman siya sa 'kin. I really don't want him to leave me here... alone.

Argh. Why do he need to go to France? Fien, he need to work. He will go there because of work, his dad need him there so you can't do anything but to accept the fact that he's leaving. Hindi ko kasi matanggap na matatagalan siya do'n. Na wala pang exact date kung kailan siya babalik dito.

I remember what I did yesterday in his room while he's packing his things. I'm idiot and I'm just desperate, I'm not yet ready. I'm selfish, I know.

Nanghina ako ng maramdaman ko ang isang yakap. Hug that I'll surely miss. Tumulo ang luha ko dahil ngayon pa lang nangungulila na ako sa kanya. I don't want him to leave. I really don't want to.

"Cryin... again and again and again. Wala bang katapusan 'yang kakaiyak mo Fien?" Marahas niyang hinagod ang likod ko, that's the sign to hug him back. Hinigpitan ko ang yakap ko na gusto kong 'wag niyang ituloy ang pag-alis ngunit wala naman akong laban kay tito. His father is his first priority, not me. I'm just his bestfriend, wala akong laban sa oras niya.

"I implored to change your mind but it never happened. And I want to do it again. Please, don't leave." I  begged desperately. Mas hinigpitan ko ang yakap ng maramdaman ko ang luha kong pabagsak na.

Ramdam ko pa rin ang paghagod niya sa aking likod. I felt his breath on my neck. 

"I gave you an option and you chose to stay here. You know that whatever your decision is, I will definitely respect it, right?"
I nodded.

"I'll be back... soon, okay? Will you wait for me-- no. Wait for me. That's command. Don't you dare ever give a permission to anyone just to replace my position." Humiwalay siya sa pagkakayakap sa 'kin at pinunasan ang luhang tumutulo sa mga mata ko gamit ang daliri niya. Natawa pa ako ng bahagya dahil sa utos niya.

Right! This guy is really an imperious one.
"I won't ever give a permission to anyone just to replace your position. I promise." I gave him a quick kiss on his cheek and I know that it's the reason why he smiled, widely.

Napatigil kaming dalawa ng tinawag na ang flight niya kaya nalungkot ako. "Take care of yourself. Eat in right time, and don't forget to rest, okay? Don't stress yourself, call me when you have time." nakayuko kong sabi habang pinaglalaruan ang daliri ko.

Naramdaman ko ang kamay niyang hinawakan ang baba ko tsaka niya ito inangat. Tiningnan niya ako sa mata at nakipagsukatan naman ako. Hindi ko iniwas ang tingin ko, hindi naman awkward kasi sanay na kami, sanay na ako.

"Can you stop that?" Iritado niyang sabi kaya napangiwi ako.

"Ano na namang ginawa ko? I'm not doing anything, I'm just re--" hindi ko natapos ang pag-iinosente ko kasi agad siyang sumabat.

"Stop being childish, it might be the reason why I can't take my flight." Nabuhayan ako ng loob dahil sa sinabi niya pero ramdam ko pa rin ang pagkaitritado niya. Oh, bakit hindi niya yata binibigkas ang paborito niyang ekspresyon ngayon?

I continue doing where he irritated in... by me being childish.
"I said stop doing that." I didn't listen. Pinagpatuloy ko kahit na naiinis na siya.

Night WarningsWhere stories live. Discover now