"Hooked"

005

Mijn gedachten gingen alle kanten op terwijl ik door de straat heen liep maar ik keek niet achterom, om de één of andere reden kon ik dat niet verdragen om te doen.

Steeds dezelfde vragen schoten door mijn hoofd heen.

Wie is zij ? Wat hadden zij en Killian ?

Wat ze ook hadden, ze leek hem goed te kennen.

Was zij iets als… een ex van hem ? Of misschien zelfs wel een vriendin die hij op dit moment had.

Nee, dat kon niet, hij heeft mij, had mij.

Maar ik wist dat ik terug moest,Ik kon niet zomaar weglopen, hij zou me toch wel vinden voor hij de haven zou verlaten en anders zocht hij wel naar me, toch ?

Of had hij me niet meer nodig nu hij die andere vrouw had ?

Ik keek naar mijn gezicht in de weerspiegeling en plukte even aan een steng van mijn blonde haar dat in een losse vlecht over mijn schouder heen hing terwijl twee blauwe ogen me terug aanstaarden in een ovaal gezicht.

Mijn weerspiegeling beet op haar lip, waarna ik pas na een aantal seconden doorhad dat ik het inderdaad zelf deed en dat het niet een fout in de weerspiegeling was.

Zuchtend liep ik de winkel binnen, waar een vrouw een beetje angstig achter de toonbank stond.

Ze leek even zichtbaar opgelucht toen ze mij zag. “Oh hemeltje lieverd, waarom ben je buiten ? Er zijn piraten in de stad en als ik jou was zou ik maar zorgen voor een veilige plek om…”

Maar toen ging de deur achter haar open en hoorde ik zware voetstappen.

Aan de vrouw kon ik al zien wat voor soort persoon er binnen kwam, want ze dook een beetje ineen en leek te bibberen, maar tegelijk keek ze met een belangstellende blik, eentje die maar op één van die piraten kon slaan.

Als eerst voelde ik een arm om mijn middel, al snel gevolgd door een tweede terwijl hij me zachtjes in zijn armen trok, maar ik stribbelde tegen. “Killian, laat me los !”

Ik voelde zijn armen even verstrakken, waarmee hij aangaf dat hij niet toe zou geven.

Ook al wou ik het niet, ik zag even geen andere optie.

Met mijn elleboog gaf ik hem een ferme tik onder zijn ribben waardoor hij in een reactie een beetje dubbel sloeg wat mij de gelegenheid gaf om weg te komen.

“Willow, luister alsjeblieft naar me.” Zei hij buiten adem terwijl hij bijkwam van mijn stomp. “Ik wil en zal het je uitleggen, het is een misverstand.”

Ik snoof, een misverstand ? Het zal wel.

Mijn haren zwiepten opzij terwijl ik mijn gezicht van hem afwende en verder de winkel in liep zonder hem antwoord te geven.

Mijn vingers gleden over de fijne stoffen heen van de kledij en ik voelde me een beetje kalmeren.

Al begon een gevoel van onbehagen te groeien toen ik merkte dat Killian me alweer op de voet volgde, in elke beweging die ik maakte voelde ik zijn ogen op mijn huid branden.

Opeens schoot hij tussen twee rekken door waardoor hij tussen mij en het andere rek kwam te staan waardoor ik niet verder kon, zijn diepe ogen boorden zich in de mijne. “Luister.”Het woord kwam er ferm uit. “Alsjeblieft.” Het tweede woord klonk heel anders, dat was meer smekend vanuit zijn hart.

En dat was precies hetgeen wat mij om kreeg, die intense blik in zijn ogen in combinatie met zijn stem kon ik gewoon niet weigeren.

Mijn ogen haakten zich vast in de zijne. “Vertel het me.” Fluisterde ik zachtjes, niet op mijn stem vertrouwend als ik het harder had gezegd. “Is zij je vriendin ?”