Forgive Me (Voltooid)

Hoofdstuk 26

Pov Jordan

Vandaag is de dag dat ik mijn beslissing moet maken. Ik wil niet dat deze dag bestaat.

Ik hijs zuchtend mijn rugzak op mijn rug en kijk moedeloos naar de deur. Ik heb hier echt geen zin in maar ik moet mijn keuze maken, ook al heb ik niet echt een keuze.

Ik stap de deur uit en het is alsof ik met elke stap die ik naar school zet er iemand iets harder in mijn hart knijpt, en ik kan je zeggen dat het een vreselijk gevoel is.

Ik kom aan op school en vrijwel meteen zie ik Kay zitten. Mijn hart maakt een vreemd sprongetje als ik Daylon niet zie zitten en al vanzelf zet ik een vlugge pas in naar Kay. 'Hey' zeg ik waardoor hij opkijkt. 'Hee' zegt hij zacht terug.

'Waar is Daylon?' Vraag ik meteen maar gelukkig kijkt hij er niet vreemd van op. Hij weet denk ik wel dat ik veel om hem geef. 'Hij is ziek thuis, kom je na school anders mee?' Vraagt hij en ik houd mijn gezicht in de plooi. 'Ja tuurlijk, lijkt me leuk' zeg ik en dwing mezelf om een glimlach op mijn gezicht te zetten.

'Goed ik wacht op je bij mijn kluisje' zegt hij dan en ik knik.

De dag ging voor mij veel te vlug voorbij. 'Is alles wel oké?' Vraagt Kay en frons zijn wenkbrauwen om mij onderzoekend aan te kijken. 'Ja hoor, ik heb gewoon last van stress. Mijn punten zijn niet helemaal geweldig en mijn pa is daar niet zo blij mee' lieg ik soepel, te soepel. Leugens komen te gemakkelijk uit mijn mond.

'Oh ja dat begrijp ik, komt goed man' zegt hij en schenkt me een blik van dat hij het begrijpt. Ik glimlach voorzichtig. 'Kom laten we gaan' zeg ik dan zo vrolijk mogelijk en samen vertrekken we naar zijn huis.

Kay belt aan en algauw doet Daylon open. 'Hey jongens' zegt hij en houd zijn handen voor zijn mond voor hij begint te hoesten. 'Je hebt het goed zitten man' zegt Kay meelevend en neemt zijn schouder. Hij knikt met rode ogen en begroet mij dan.

'Kom binnen' zegt hij en zijn stem klinkt een beetje schor. We stappen binnen en ik merk meteen dat er niemand anders thuis is omdat het hier zo stil is. 'Dit is echt vreselijk' zegt hij met een zucht en laat zich in de zetel vallen. 'Gaat wel over' zegt Kay en gaat naast hem zitten. Hij haalt zijn schouders op en ik zet me ook neer.

Vervolgens begint Kay uit te leggen wat we vandaag allemaal hebben gezien en de twijfel word steeds groter. Kay kan zijn beste vriend niet missen, hij zal er kapot aangaan. En ook omgekeerd, Daylon kan hem niet missen in zijn leven.

Als het avond begint te worden gaan we naar huis. Ik met tegenzin, ik wik mijn vader niet onder ogen komen. 'Je bent een mislukking' zegt hij meteen als ik de deur heb gesloten. 'Volbreng je taak eens gewoon je gaat er heus zelf niet van doodgaan' moppert hij. 'Hij is mijn beste vriend' breng ik er meteen tegen in.

'Hoe kun je van me verwachten dat ik mijn beste vriend moet vermoorden' roep ik met tranen in mijn ogen. 'Je kunt nog zoveel vrienden maken' zegt hij geïrriteerd. 'Niemand zal hetzelfde zijn als hem' zeg ik zacht en kijk hem dreigend aan.

Hij rolt met zijn ogen. Voor ik mezelf kan tegen houden spring ik op hem af maar zoals altijd is hij beter. Ik lig nu onder hem, bedreig met een mes voor mijn gezicht.

'Probeer maar niets bij mij' zegt hij en laat me los. Ik sta kalm op en wrijf eens over mijn broek. Ik schiet hem nog een blik voor ik naar boven ga.

Ik plof zuchtend op mijn bed en kijk naar de zwarte tas. Mijn blik word ongelukkig als ik de zak vast neem. Ik open mijn raam en laat me eruit glijden.

Zo traag mogelijk stap ik naar zijn huis toe en ik zucht inwendig als ik geen licht zie branden, iedereen slaapt dus.

Aangezien hij geen boom bij zijn raam heeft moet ik langs achteren gaan. Ik maak het slot soepel open en sluit vervolgens de deur zo zacht mogelijk dicht. Ik ga via de keuken naar binnen en op tafel zie ik een papiertje liggen. Ik stap er naartoe en lees het briefje.

'Daylon,
Ik en je broertjes blijven bij oma slapen, Max ik ook ziek.
Verzorg je goed en tot morgen. Mam xx'

Ik slik moeizaam en kijk naar de trap, mijn hart gaat als een gek tekeer. Op mijn tippen ga ik naar boven en ik sta stil voor de deur van Daylon.

Ik open zijn deur en stap zachtjes naar binnen, inwendig grinnik ik om het zicht. Hij ligt er grappig bij en ik glimlach triest.

Ik neem het mes en kijk er uitdrukkingsloos naar, dan glijd mijn blik weer naar Daylon en ik zet een stap dichter naar hem toe.

'Vergeef me' fluister ik nog zacht