Kızım İngiliz hava yollarına ait uçağın pencere kenarındaki koltuğunda uyurken kızıl kahveye bakan lüle lüle saçları yüzünü çevreleyip omuzlarından aşağı dökülüyordu.Bugüne kadar saçlarını hiç kestirmemiştik.
Tarih 3 Ağustos 1984'tü.
Güzel yavrum yapmış olduğumuz uzun yolculuktan dolayı yorgun düşmüştü.Çarşamba sabahı Detroit'ten yola çıkmıştık ve yolculuğumuzun sonuna ulaştığımız cuma sabahında güneş doğmak üzereydi.Kocam Mudi kucağında tuttuğu kitapdan başını kaldırdı ve gözlüğünü saçsız kalmış alnına doğru iterek.''Hazırlansan iyi olacak''dedi.
Emniyet kemerimi çözdüm,çantamı aldım ve uçağın dar koridorlarında ilerleyerek tuvalete doğru yürüdüm.uçağın içindeki personel,iniş hazırlığına girişmiş,çöpleri topluyordu.
Bu bir hata dedim kendi kendime.Şu anda uçaktan inmek için her şeyimi verebilirdim.Tuvaletin içine girer girmez kapıyı arkamdan kilitledim ve paniğin son sınır noktasına girmiş bir kadını görmek için aynaya baktım.Daha otuz yaşıma gireli çok olmamıştı ve bu yaşa gelmiş bir kadın olarak yaptığım şeyin bilincinde olmam gerekiyordu.Hayatın kontrölünü kaybetmemin nedeni neydi?
Beni rahatsız eden düşüncelerden bir nebze olsun kurtulmak için büyük bir itina ile makyajımı tazelemeye çalıştım.İstemediğim halde burada olmama rağmen yine de şu anda yapılması gereken şey neyse onu yapmak zorundaydım.Bu iki hafta çabucak geçecekti.Detroit'teki evimize dondüğümüzde Mehtap(kızım) şehrin dışındaki Montessori ilkokulunun anasınıfına başlayacak.Mudi de kendini işine verecek ve biz hayalini kurduğumuz evin inşaatına başlayacaktık.Yapılması gereken tek şey bu iki haftayı atlatmak dedim kendi kendime..
Merhaba arkadaşlarrr.vote ve yorumlarınızı bekliyorum..hikaye hakkındaki düşüncelerinizi belirtin lütfen :* ;)
