Hapisteki Emanet (KARADENİZ SERİSİ-I)

8 "Hasret"

BELİZ

Gözlerimi aralamamla inledim.

"Beliz?" Kurt'un kalın sesini duymamla ona baktım.

"Kurt?" Kısık çıkan sesimle birlikte yanıma yaklaştı.

"İyi misin?" Kolumdaki acıyla inledim.

Yavaşça koluma baktım, serum takmışlardı.

"Serumu çıkarsınlar." Dedim ve yüzümü buruşturdum.

"Çıkaracaklar." Yüzünü inceledim.

"Biz..." Asansörü hatırlamamla gözlerimi kapattım. "Asansör?" Kurt ne demeye çalıştığımı anlamıştı.

"Asansörün kapısını kırdım, o da yaklaşık yirmi dakika kadar sürdü." Dedi. "Sen yirmi dakika boyunca hiçbir tepki vermedin. Eğer sana bir şey olsaydı babana ne derdim merak ediyorum. Emanete sahip çıkamazsam ne olurdu..." Seruma baktığımda daha yarısının durduğunu gördüm.

"Yirmi dakika kadar buna mı uğraştın?" Dedim.

"Bizi sabaha kadar çıkarmazlardı ve buna mecbur kaldım. Asansörün kapısı çok ağır ve sert olduğu için bu kadar uzun sürdü." Gülümsedim.

"O kocaman kapıyıda kırmayı başardın demek?" Başını salladı. "Serumdan hiç hoşlanmıyorum, ne zaman çıkacak bu?" Diye sordum.

"Bitince çıkaracaklar." Ofladım. "İyi misin?" Dedi ve yavaşça yatağın ucuna oturdu.

"İyiyim sanırım." Dedim.

"Çok korkuttun beni Beliz!" Dedi. "Daracık yerde ne yapacağımı şaşırdım." Zorlukla gülümsedim.

"Nasılsınız Beliz Hanım?" Dedi içeriye giren hemşire.

"İyi." Hemşire gülümsedi.

"Bayıldığınız için serum verdik. Kapalı alan fobiniz olduğu için fenalaştınız sadece, yani ciddi hiçbir şeyiniz yok." Dedi ve seruma baktı. "Serum bitince çağırırsınız, geçmiş olsun." Dedi ve odadan çıktı.

"Emanet almak cidden zor işmiş." Diye mırıldandı Kurt.

"O nedenmiş?" Diye sordum.

"Başına küçücük bir şey gelse bile sen sorumlu oluyorsun. Cidden büyük bir sorumluluk almak gerekiyor." Dedi.

"Kurt sen sorumlu olacak bir şey yapmadın. Asansör bozuktu, burada senin ne gibi bir suçun olabilir?" Kurt seruma baktı.

"Az kaldı." Mırıldanmasıyla gözlerine baktım.

"Senin bir suçun yok, sen bana yapabileceğin en büyük iyiliği yaptın." Onun kendisini kötü hissetmesini istemiyordum. "Çok merhametlisin, sertsin ve soğuksun ama buna rağmen o kadar merhametlisin ki!" Hafifçe doğruldum. "Çok sevdiğin insanlar için iki yıl cezaevinde yattın, suçun yokken bir suçu üstlendin." Ona olan hayranlığımın sesime yansımasına engel olamıyordum.

"Seni evime almam tamamen babanın durumuna üzüldüğüm içindi ve babanıda çok sevmiştim." Dedi ve önüme gelen saçı arkaya doğru itti. "Uğruna içeride yattığım adamlar benim sadece sevdiğim insanlar değil, isterlerse canımı bile verebileceğim insanlar." Burukça gülümsedim.

"Bunlar senin arkadaşların değil mi?" Diye sordum.

"Biri çocukluk arkadaşım diğeride kuzenim." Dedi.